Úrval - 01.01.1970, Qupperneq 16

14
um sjálfum. Guð vissi að hún
hafði sína galla, en hann sá, að hún
var góð og ástúðleg — þó að hún
hefði stundum rangar hugmyndir
um peninga. Auðvitað elskaði guð
móður mína, eins og allir aðrir hlutu
að gera. Ef einhver vafi yrði um
vegabréf föður míns við Gullna hlið-
ið, treysti hann því að móðir mín
myndi hjálpa sér að komast inn. Það
var hennar hlutverk.
Faðir minn var ólíkur móður
minni í því, að hann fann aldrei til
lítilmótleika. Þetta var móður minni
ráðgáta. Annað fólk fór í kirkju til
þess að betrast, sagði hún við hann.
Hvers vegna gerði hann það ekki
líka? Hann svaraði undrandi, að
hann hefði enga þörf fyrir að betr-
ast — hann væri nógu góður eins og
hann var. Það var hreint ekki auð-
velt fyrir föður minn að finna að
hann hefði sjálfur nokkra galla; og
bæri svo við, datt honum ekki í hug
að biðja guð að fyrirgefa sér þá.
Það gerði hann sjálfur. Þegar hann
baðst fyrir, þegar hann og guð
reyndu að talast við, var það ekki
ófullkomleiki föður míns, sem tek-
inn var til umræðu, heldur guðs.
Faðir minn vænti sér mikils af
hendi guðs. Ekki svo að skilja, að
hann óskaði hjálpar hans; því síður
handleiðslu hans. En guð átti stund-
um til — eins og við hin — að spilla
fyrirætlunum hans. Faðir minn var
alltaf að reyna að koma einhverju
góðu í kring, en það in-ðu sífellt
hindranir á vegi hans. Hann vakti
athygli guðs á þessu, gremjufullur.
Hann ásakaði ekki guð beinlínis fyr-
ir getuleysi, en þegar hann baðst
fyrir, var rödd hans hávær og reiði-
ÚRVAL
leg, eins og hjá óánægðum gesti á
illa reknu hóteli.
Ég sá föður minn aldrei krjúpa í
auðmýkt. Þegar hann talaði við guð,
lá hann venjulega útaf í rúminu
sínu. Á slíkum kvöldum barst ómur
af heitingunum upp í herbergið til
mín — fyrst alvöruþrungnar og
lágværar, síðan háværar og ofsa-
fengnar. Þegar stóð sem hæst, heyrði
ég hann kalla ,.ó, guð“ aftur og aft-
ur, af vaxandi styrkleika, eins og
hann væri að skipa guði að koma
strax, og setjast í djúpa, græna stól-
inn í horninu, og hlýða á ávítur
föður míns. Og svo þegar faðir minn
fann, að guð var farinn að hlusta,
rakti hann raunir sínar mæðulegri
en sterkri röddu, „ó guð, það er of
mikið. Amen ... það er fjandans of
mikið segi ég .... nei, nei, það þoli
ég ekki. Amen.“ Svo var þögn um
stund, en ef honum létti ekki, grun-
aði hann guð um að reyna að læð-
ast til himnaríkis án þess að gera
nokkuð, og þá heyrði ég hann hrópa
í aðvörunarrómi: „Ó, guð! ég læt
ekki bjóða mér það! A-a-men.“
Stundum heyrði ég hann hrista úr
sér nokkur ofsafengin auka-amen,
og svo lagðist hann til svefns, sæll
og ánægður.
Móðir mín hafði oft áhyggjur út
af hegðun föður míns í kirkjunni. í
upphafi messunnar var hann venju-
lega ánægður og í sátt við allan
heiminn. Hann hafði ekkert út á
helgisiði að setja — þeir voru virðu-
legir og hátíðlegir en um ræðuna
gat brugðist til beggja vona. Ef
hún var slæm, varð svipur föður
míns æ þyngri eftir því sem leið,
svo að bersýnilegt var, að hann átti