Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 20

ÚRVAL
lð
að hann gat ekki fengið eftirlátan
prest til að skíra sig í rólegheitum
heima hjá sér eftir morgunverð, nei
athöfnin varð að fara fram í kirkj-
unni; og það sem verra var, í við-
urvist safnaðarins. Faðir minn sagð-
ist halda, að hann léti ekki hafa sig
þannig að fífli.
Að lokum fann móðir mín prest
í afskekktri sókn. Hún hélt, að hann
mundi verða góður handa föður
mínum, sem virtist því aðeins vilja
„játast guði frammi fyrir mönnun-
um“, að enginn maður væri við-
staddur. Séra Morley lofaði að gera
allt eins auðvelt fyrir föður minn
og unnt var.
Faðir minn féllst á þetta, og loks
rann hinn mikli dagur upp. Um
morguninn kom faðir minn í góðu
skapi niður til morgunverðar, og
aldrei þessu vant bragðaðist matur-
inn honum ágætlega. Borðstofan
virtist baða í sólskini og það var létt
yfir öllu. En þegar móðir mín sagði
að vagninn biði, spurði faðir minn:
„Hvaða vagn?“ Þegar hann heyrði
svar hennar, spratt hann upp bölv-
andi.
Það var líkast því, að fíll, sem
bundinn hefði verið með miklum
erfiðismunum og fyrirhöfn, hefði
slitið sig lausan og rutt öllum hindr-
unum úr vegi. Móðir mín stóð and-
spænis honum með orð guðs að
vopni og minnti hann á hið hátíð-
lega loforð hans. Þegar þetta dugði
ekkert, greip hún síðasta vopnið:
vagninn sem beið. Það var óþekkt
innan fjölskyldunnar, að peningum
væri eytt í vagn til einskis. Þegar
beðið var um vagn var hann ekki
látinn bíða. Þessi vagn, sem nú beið
úti fyrir, snerti streng í sál föður
míns, sem guðsorð móður minnar
höfðu ekki náð til.
Á leiðinni út úr borginni óx hin
innibyrgða reiði föður míns. Hann
hafði bersýnilega treyst því allt til
þessarar stundar, að drottinn mundi
taka frá honum þennan kaleik.
Þegar við komum inn í kirkjuna,
brann eldur úr augum föður míns,
eins og í nauti á hringsviði, sem
bíður eftir því að ráðast á nauta-
banann. Hann var særður, reiður
og einmana. Það hafði verið rótað
upp í einkalífi hans, jafnvel alveg
aftur í fjrrstu bernskuárin. Séra
Morley, sem var feiminn og alvöru-
gefinn, gekk til móts við okkur upp-
örvandi, en augnaráðið, sem hann
mætti frá föður mínum, dró úr hon-
um allan kjark, og hann lét sér
nægja að klappa nokkrum sinnum
á kollinn á mér.
Þegar séra Morley kom að þeim
þætti athafnarinnar, þar sem hann
segir: „Afneitar þú djöflinum og
öllum hans verkum, fánýti og hé-
gómadýrð. heimsins?" leit faðir minn
út eins og gremjufullur rómverskur
hershöfðingi, serh tekur þátt í auð-
virðilegum og villimannlegum
helgisiðum gegn vilja sínum.
Loks rann upp stund hinnar eig-
inlegu skírnar. Ég man hvernig fað-
ir minn stóð, svipþungur og beinn
í lafafrakkanum sínum; en þegar ég
sá séra Morley dýfa hendinni ofan
í vatnið og bera hana upp að enni
föður míns, lokaði ég augunum í
ofboði frammi fyrir þessari hrylli-
legu vanhelgun, og enn í dag veit
ég ekki, hvort klerkinum tókst að
koma vatninu á enni föður míns.