Úrval - 01.01.1970, Qupperneq 22

Iíinn frægi landkönnuður,
Peter Freuchen,
liefur slcrifað þessa eftir-
minnilegu frásögn.
^Miðsvetrarveizlan í Thule
tunglsbirtunni sáum við
gufustrókinn hefjast
upp úr ísnum eins og
súlu. Við áttum langt
þangað, svo langt, að
hundarnir höfðu enn enga lykt
fundið. Við vorum óþreyjufull eftir
að komast til manna, soltin eftir
langa dagleið með sleða og höfðum
lagt af stað um morguninn án þess
að bragða nokkurn mat. En við vor-
um létt í skapi, því að við hlökkuð-
um til að hlusta á sögur Ulluliks
meðan við létum líða úr okkur á
notalegum setubekk konu hans.
Við áttum þá ósk heitasta, að ná
sem 'fyrst til litla kofans, þaðan sem
dauft en vinalegt ljós grútarlamp-
ans skini innan skamms við okkur
og byði okkur velkomin.
En, sem sagt nú höfðum við óvænt
komið auga á þessa gufusúlu, þar
sem hún eins og vingsaðist til á
undarlega draugalegan hátt fyrir
léttum vindstrokunum. sem annað
slagið bárust yfir ísinn, þótt annars
væri stillilogn. Og þetta var dásam-
lega falleg sýln, máninn varpaði
skini sínu, en í baksýn ís og fjöll
og tigin ró yfir öllu.
Svo fundu hundarnir lyktina. Þeir
þöndu sig á stökki yfir ísinn, mat-
arlystin glaðvöknuð. Á sleðaferð
sem þessari, boðar hver óvænt
uppákoma annaðhvort eitthvað til
hins betra eða til hins verra í sam-
bandi við matinn. — Við geistumst
áfram. Og svo vorum við komin
þangað. Ekkert hljóð heyrðist. Yfir
öllu var grafarþögn og ekkert að
sjá nema þetta óvænta bjánalega
gat þarna á ísnum, —■ vök á stærð
við vénjulegt matborð, — sár á ís-
breíðunni, sár, sém greri ekki þrátt
fyrir 40 stiga frost.
Þá byltust hvalirnir upp í vök-
ina. Fyrsti hvalurinn blés, og strók-
urinn stóð úr honum, svo annar og
sá þriðji; þeir tróðu sér upp til að
anda, komu neðan úr djúpinu og
stjökuðu þeim næsta á undan til
hliðar, til þess að ná sjálfir í loft.
—■ Hörmulegt að sjá hvernig þessi
efldu dýr börðust um andrúmsloft-
ið.
Þetta var náhvelisgildra. Hópur
20