Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 90

88 '
neina aðra lausn. Ungur maður,
Anatoly Budrovsky að nafni, vildi
slást í fylgd með mér. Og þ. 29.
október árið 1960 reyndum við að
komast fyrir írönsku landamærin.
Sovézkir landamæraverðir hand-
sömuðu okkur tæpum 50 metrum
frá landamærunum.
Rússneska leynilögreglan (KGB)
hafði mig í einangrunarklefa í 5
mánuði samfleytt. Tveir menn yfir-
heyrðu mig á hverjum degi, fast-
ákveðnir í því að þvinga mig til
þess að gefa játningu þess efnis, að
ég væri landráðamaður. En ég
guggnaði ekki. ílg var samt dæmd-
ur fyrir landráð, þótt ekki væri
um nein raunveruleg sönnunargögn
að ræða, sem stutt gætu þessa
ákæru.
Mál mitt var tekið fyrir aftur þ.
3. marz árið 1961 af hæstaráði sov-
ézka lýðveldisins, Túrkmenistan.
Réttarhöldin fóru fram fyrir lokuð-
um dyrum, og í tvo daga samfleytt
var ég spurður sömu spurninganna
og rannsóknarlögreglumennirnir
tveir höfðu spurt mig fyrrum. Og
ég svaraði þeim sem fyrr og neit-
aði þeirri ákæru, að ég væri land-
ráðamaður. En Budrovsky félagi
minn bar þá vitni gegn mér til þess
að fá sjálfur vægari dóm. Eg spurði
réttinn, hvers vegna þeir skeyttu
ekkert um önnur vitni, er gætu stutt
málstað minn, en tryðu honum ein-
um. Þá var mér sagt: „Rétturinn
ákveður sjálfur, hvaða framburður
er réttur og hverju hann á að trúa.“
Að lokum fékk Budrovsky
tveggja ára dóm fyrir að gera til-
raun til þess að fara burt úr landi.
En ég fékk 6 ára dóm sem land-
ÚRVAL
ráðamaður. Ég var þá 23 ára að
aldri.
Löngu síðar átti það svo eftir að
renna upp fyrir mér, að þeir höfðu
ekki eingöngu gert næstu 6 ár lífs
míns að vísi með því að stimpla mig
sem landráðamann, heldur gereyði-
lagt alla framtíð mína. Fyrst í stað
komst aðeins ein hugsun að í huga
mér: Eitthvað hafði gerzt, sem
hafði gert allt réttarfarið að einum
skrípaleik, og ég var algerlega ófær
um að berjast gegn því.
Mér var sagt, að ég yrði sendur
til vinnu við byggingu „Komsomol"
(Æskulýðsfylkingar kommúnista-
flokksins). Og svo var ég sendur
burt skömmu eftir réttarhöldin. Ég
ferðaðist í „stolypinskyvagni“, sér-
stökum flutningavagni, sem notað-
ir hafa verið til flutnings á föng-
um allt frá keisaratímunum. Einn-
ig var ég fluttur í vögnum leyni-
lögreglunnar, en þeir ganga undir
nafninu „Svörtu hrafnarnir". I
þeim er rúm fyrir um 10 fanga, en
okkur var troðið svo þétt í vagn-
inn, að dauður maður hefði jafn-
vel ekki getað dottið, enda vorum
við 30 talsins í vagninum.
Ég var fluttur um ýmsa staði,
borgirnar Tashkent, Alma Ata og
Novosibirsk. f maílok kom ég svo
loks til Potma eftir næstum þriggja
mánaða flutninga. Á því svæði eru
hinar illræmdu Mordovíufangabúð-
ir, um 300 mílum suðaustur af
Moskvu. Þarna teygja gaddavírs-
girðingar sig um þvert og endilangt
svæði, sem er risavaxið. Með vissu
millibili getur að líta varðturna. f
þeim eru hermenn á verði með
lögregluhunda sér til aðstoðar. En