Úrval - 01.01.1970, Side 124

122
ÚRVAL
heimilisfang fjölskyldna sinna og
báðu mig um að líta við hjá þeim og
skila kveðjum, ef mér gæfist tæki-
færi til slíks. Þeir báðu mig fyrst
og fremst um að gleyma ekki þeim,
sem eftir urðu í fangabúðunum í
Mordoviu, eða þeim, sem enn sitja
inni í Vladimirfangelsinu.
Yuri Daniel gaf mér bók. Á saur-
blaðið hafði hann skrifað þetta ljóð:
„Þegar allt kemur til alls,
var þetta ekki sem verst.
Þú glataðir heyrninni hérna,
en þú hefur öðlazt sjónina.
Vertu stoltur af því.
Það geta ekki allir séð,
sem sjónina hafa.“
Klukkan 10 fylgdu nánustu vinir
mínir mér til aðalbyggingarinnar.
Þar föðmuðumst við og kvöddumst
á ný. Ég get alls ekki lýst tilfinn-
ingum þeim, sem gripu mig á þessu
augnabliki. Öll gleði mín hvarf, og
ég fékk kökk í hálsinn. Ég var
hræddur um, að ég færi að gráta.
„Farðu, Tolya, farðu. Þú missir
annars af lestinni!“
Brátt var ég lagður af stað yfir
„einskis manns land“. Ég og vinir
mínir voru þegar aðskildir af
gaddavírsgirðingunni. Ég veifaði
enn einu sinni til þeirra og hélt inn
í aðalbygginguna. Hurðin lokaðist á
eftir mér. Nú mátti ég eiga von á
mjög ólíkum skilnaðarkveðjum. Það
var farið með mig inn í skrifstofu
eina.
„Farðu úr öllum fötunum! Beygðu
þig nú fram á við! Teygðu fram
handleggina!"
Eftir að þeir höfðu leitað hvar-
vetna á líkama mínum, leituðu þeir
í fötum mínum. Þeir skoðuðu hvern
saum í skyrtunni minni, nærfötun-
um, hverju fati. Svo kom að skoð-
uninni á ferðatöskunni og innihaldi
hennar. Fangavörður opnaði bók-
ina og kom strax auga á Ijóð Yuri.
Hann sýndi það strax liðsforingja
úr leynilögreglunni. Sá flýtti sér
síðan með bókina út úr skrifstof-
unni.
Skömmu síðar kom Postnikov
major inn. Hann var æðsti maður
leynilögreglunnar á gervöllu svæði
hinna risavöxnu fangabúða í Mor-
doviu. Hann las Ijóð Yuri mjög
vandlega og sagði síðan skipandi
röddu: „Klippið það burt! Klippið
alla síðuna úr og fyllið út eyðu-
blað,“ Ég bað hann um að útskýra
það fyrir mér, hvað væri svo hræði-
legt við þetta ljóð.
„Að mínu áliti tjáir Daniel skoð-
anir sínar í því.“
„En hvaða undirróður felst í
þessum skoðunum?" spurði ég.
Postnikov svaraði þessu engu.
Loksins var ég lagður af stað í
áttina að útgöngu dyrunum í fylgd
með majornmn. Við. gengum gegn-
um nokkrar dyr. Og við hverjar
þeirra sýndi majorinn einhver opin-
ber skjöl. Síðan var hurðinni lokað
á eftir okkur. Svo opnaðist síðasta
hurðin ... og svo stóð ég úti á götu.
Það var verið að fara með hala-
rófu af kvenföngum fram hjá aðal-
byggingunni, þegar ég kom út. Ég
heyrði ruddaleg hróp og köll vopn-
aðra fangavarðanna. Konurnar voru
í þungum vinnustígvélum. Þær
gengu hægt og drógu á eftir sér fæt-
urna. Þær voru í dökkgráum jökk-
um og stungnum baðmullarsíðbux-
um, sem fóðraðar voru með þykku