Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 4
2
ÚRVAL
ÁLFALJÚÐ
Það er minn vandi, þó ég standi
í þessum skugga,
mærðar blandi af minnis landi
mun ég brugga
sérdeilis fyrir þig, sæmdin ungra fljóða,
lukkuna fáðu, laukastorðin rjóða.
Kjóstu þér þann hinn kléna mann
á koddann mjúka
sem flestar dyggðir fram gjörir bjóða,
lukkuna fáðu, laulrastorðin rjóða.
Ríkari kanntu rekinn fá,
mín rósin bjarta,
en engan þann, þér svo vel ann
í sínu hjarta,
ungur mann aflar peninga nóga,
lukkuna fáðu, laukastorðin rjóða.
Frelsarinn þinn sé huggarinn minn,
mín hýrust meyja
og flytji mig inn í friðgarð sinn,
þá fer ég að deyja;
kveð ég ei lengur mína tungu móða,
lukkuna fáðu, lartkastorðin rjóða.
Úr íslenzkri þjó&sögu.
v______________________________________________y
ómetanlegar heimildir
fyrir sagnfrœðinga
framtíðarinnar, sem
eiga eftir að fjalla um
sögu vorra tíma.
MARGAR FRÓÐLEG-
AR greinar er að finna
x þessu hefti — um
læknisfrœði, dýrafrœði,
uppeldisfræði, jarðfrœði
og ýmsar aðrar greinar.
Líkt og áður er reynt
að hafa efni Úrvals eins
fróðlegt og skemmtilegt
og kostur er á hverju
sinni.
NOKKRA ATHYGLI
munu liklega vekja
tvœr samstæðar greinar
undir fynrsögninni
„Karlmenn — veikara
kynið". Samkvœmt
þessum greinum þykir
nú vísindalega sannað,
að konan sé lífseigari og
sterkari en karlmaður-
inn og sé hið sama að
segja um flestar aðrar
dýrategundir. Þetta
ættu að þykja tíðindi á
dögum vaxandi kven-
frelsisbaráttu. — Varla
munu þó rauðsokkur
samþykkja síðari grein-
ina, en hún fjallar um
nauðsyn þess, að konur
hlúi sem bezt að hinum
viðkvœma lífskveik
karlmannsins —- af því
að hann sé fyfirvinna
heimilisins.