Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 83

HINN NÝI SHERLOCK HOLMES
81
upp þann úrskurð, að Loughans
væri saklaus.
En tuttugu árum síðar endurtók
Loughans fyrri játningu sína. Þá
var hann þungt haldinn af krabba-
meini og naut verndar lagagreinar,
sem kveður svo á um, að ekki sé
hægt að stefna þeim manni aftur
fyrir dómstólana, sem sýknaður
hefur verið af morðákæru. ,,Ég vil
játa, að ég gerði þetta,“ sagði hann.
„Ég drap konuna í bjórstofunni í
Portsmouth."
Þetta var sannarlega uppreisn
fyrir Simpson og snilligáfu hans.
Síðan hefur aldrei sannazt, að hann
hafi haft á röngu að standa í nokkru
morðmáli.
KIRSUBERJABLEIKT
Prófessor Simpson er nú 63 ára
að aldri og á geysilega annríkt.
Hann flytur fyrirlestra, framkvæm-
ir allt að sex líkskoðunum daglega,
ber vitni í réttarhöldum, og samt
finnur hann alltaf einhverja stund
aflögu fyrir ritstörf. Meðal bóka
hans má nefna kennslubók í réttar-
læknisfræði, ritgerð um það, hvern-
ig lækni beri að koma fram og
hegða sér í réttarsal, og bækur, sem
hafa að geyma frásagnir af málum,
sem hann hefur átt drjúgan þátt í
að leysa (skrifaðar undir dulnefni).
Ein vinsælasta þeirra er „Portú-
gölsku hörpudiskarnir“ (The Case
of the Portuguese Clams“).
Árið 1959 fór tannskurðlæknir
einn í Bretlandi til útlanda með
fjölskyldu sinni í sumarleyfinu.
Skömmu eftir að þau komu á bíla-
gistihús eitt nálægt Lissabon í
Portúgal, snæddu þau máltíð. Þau
fengu hörpudiska og kálfakjöt.
Næsta morgun fundust hjónin lát-
in, en tvö ung börn þeirra kjökr-
andi í herberginu við hliðina. Merki
sáust um uppköst, og portúgölsku
yfirvöldin gerðu því ráð fyrir, að
þau hefðu dáið af því að borða
skemmda hörpudiska.
Tannskurðlæknirinn hafði tekið
sérstaka slysatryggingu, sem hljóð-
aði upp á 10.000 sterlingspund, en
hún tók ekki til slíkra „sjúkdóma"
sem matareitrunar. Og því fékk dr.
Simpson áhuga á málinu. Scotland
Yard fór fram á að mega skoða
líkin, en portúgölsku yfirvöldin
höfnuðu því. Þrem vikum síðar var
úrskurðað, að málið væri endanlega
afgreitt. Og líkin voru þá flutt flug-
leiðis til Englands til greftrunar, en
að vísu án allra helztu innri líf-
færa, sem tekin höfðu verið burt
til rannsóknar við líkkrufninguna.
Simpson tók eftir því, að bæði
líkin höfðu einkennilegan litarhátt.
Simpson tók lítið sýni af vöðva-
vökva úr fótum þeirra. Hann hafði
að geyma kolefniseining, eins og
hann hafði grunað.
„Var vatnshitari í baðherberginu
þeirra í bílagistihúsinu?" spurði
hann rannsóknarlögreglumann, sem
hafði farið til Portúgal í kyrrþey
til rannsóknar málsins.
Hann sagði, að svo hefði verið.
Simpson skýrði frá því, hvernig
hann héldi, að dauða hjónanna
hefði borið að höndum. Læknirinn
og kona hans höfðu verið að búa
sig undir að fara í rúmið. Konan
hafði ætlað að fara í bað, og því
hefði hún skrúfað frá vatnshitaran-
um. Loftræstingin var ekki góð, og