Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 21

STÓRVENGLEGT AFREK í FJALLGÖNGU
19
næstum lárétta stefnu með því að
reka hvern hælinn á fætur öðrum
í sprunguna beint fyrir ofan sig.
Hann var orðinn alveg úttaugaður
um nónleytið. Og svo eyddi hann
þrem tímum í viðbót í að klifra al-
veg að enda kaðalsins. Nú var næst-
um komið myrkur. en ég vildi kom-
ast upp til Warrens, svo að ég lagði
af stað upp eftir kaðlinum og los-
aði jafnóðum festingarhælana úr
sprungunum á leið minni.
Nú vorum við komnir það hátt,
að við gátum ekki snúið við niður
á jafnsléttu, þótt við kynnum að
æskja þess. Við vorum með nokkra
kaðla meðferðis, sem voru samtals
600 fet á lengd. Meðan við vorum
aðeins komnir í 600 feta hæð, hefð-
um við enn getað komizt aftur nið-
ur á jafnsléttu með því að binda
alla kaðlana saman. En nú gátum
við það ekki lengur, því að nú vor-
um við komnir í 750 feta hæð.
30. október. Við komumst 150 feta
leið .í gær upp eftir sléttum,
sprungulausum vegg, og erum við
nú í 900 feta hæð. Warren lenti í
vandræðum vegna þröngrar
sprungu, sem sífellt molnaði úr,
þegar hælar voru reknir í hana.
Hún var svo grunn, að hann gat
varla rekið hælana í hana. í hvert
skipti sem hann kom hæl í hana,
festi hann kaðalinn við hælinn með
álsme'lliklemmu. Ef hællinn losnaði
og Warren hrapaði, þá mundi kað-
allinn, sem lá í gegnum lægri hæl-
ana, þannig hindra það, að hann
hrapaði langt.
Ég var að lesa teiknisögur í dag-
blaði, þegar ég heyrði lágt hljóð
uppi yfir höfði mér. Warren hróp-
aði upp yfir sig og hrapaði fram
hjá mér. Fyrst hafði einn hæll losn-
að og síðan sjö þar á eftir. En átt-
undi hællinn hélt. Hann hrapaði 50
fet eða allt niður að þeim stað, sem
við höfðum lagt af stað frá um
morguninn. Hann var ómeiddur, en
það tók hann langan tíma að klifra
aftur upp að þeim stað, sem hann
hafði hrapað úr. Hann var ekki
kominn þangað fyrr en um myrkur.
31. október. Okkur miðaði enn
óskaplega hægt áfram, vegna þess
að sprungan var svo þröng og það
molaði sífellt úr henni. Nú vorum
við komnir 1 1050 feta hæð eða um
rúman þriðjung allrar leiðarinnar
upp á hamrabrúnina.
1. nóvember. Við komum nú að
risavaxna, slétta og sprungulausa
kaflanum, sem við höfðum séð á
myndunum. Eini möguleikinn á að
klifra þarna var fólginn í því að
bora holur í bergið og festa állog-
suðunöglum í þær. Við komumst 150
feta leið þennan dag. Ég gat nú séð
syllu um 8 fetum fyrir ofan mig,
fyrstu sylluna, sem hafði orðið á
vegi okkar í 10 daga klifurferð. En
hún var jafnvel of lítil fyrir annan
okkar að leggjast á. Við urðum því
að eyða annarri nótt í hengirúmun-
um. Og næsta dag urðum við enn
að nota borana og þann dag höfð-
um við aðeins komizt 60 feta leið
í rökkurbyrjun.
3. nóvember. Warren klifraði
beint út á hlið í algerlega láléttri
stefnu allan daginn og komst að
enda kaðalsins í rökkurbyrjun. Ég
fylgdi á eftir honum og varð að
klifra nokkrar klukkustundir í
myrkri.