Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 23

STÓRFENGLEGT AFR.EK í FJALLGÖNGU
21
Næstu hælar losnuðu líka, er ég
byrjaði að hrapa, svo að ég hrap-
aði alla leið niður til þess staðar,
sem við hötðum lagt af stað írá um
morguninn. Ég stöðvaðist við kað-
alendann og hoppaði bar upp og
niður nokkrum sinnum eins og ég
væri festur í risavaxna gúmteygju.
Warren dró mig upp að síSustu
bækistöð okkar, og svo skriðum við
upp í hengirúmin. Okkur hafði ekki
miðað mikið áfram. Yar það fyrst
og fremst að kenna hrapi mínu. En
við vorum nú orðnir þurrir aftur.
Og ég fann, að ég var nú að byrja
að styrkjast aftur.
8. nóvember. Við vissum, að við
áttum enn mikið eftir ógert. Það er
í rauninni kjarninn í fjallgöngu og
klifri . . . vinna og aftur vinna. Það
er ekki um neinn raunverulegan
ótta að ræða, aðeins óskaplega ein-
beitingu og sjálfsstjórn, vilja til
þess að halda þessari sleitulausu
vinnu áfram og slaka ekki á. Við
fundum það á okkur, að við yrðum
komnir upp á hamrabrún innan
tveggja vikna. Við klifruðum 150
fet þennan dag.
9. nóvember. 80 fet í viðbót.
10. nóvember. 70 fet í viðbót.
Ofsastormur, snjókoma og mikil
rigning alla nóttina.
11. nóvember. Þurrkuðum fötin
okkar, svefnpoka og hengirúm aft-
ur nú í morgun. Klifruðum 150 fet,
urðum að bora holur fvrir állog-
suðunagla.
12. nóvember. Fagur dagur, heið-
skír, en ekki of heitur. Mér fannst
ég nú hafa fulla krafta, og nú gekk
betur að reka hælana í sprungur
en nckkurn tíma frá því að við
lögðum af stað. Ég klifraði 90 fet
upp að risavaxinni syllu. Af mynd-
um okkar að dæma virtist sem við
hefðum lagt allan erfiðasta hluta
leiðarinnar að baki. Ég sat á syll-
unni og virti fyrir mér umhverfið,
naut þess bara að vera til og að
vera staddur þarna.
Skyndilega sá ég einhvern varpa
niður kaðli uppi á hamrabrúninni
þúsund fetum fyrir ofan okkur.
Síðan sveiflaði maður sér yfir brún-
ina. É'g æpti ,,halló“, og hann æpti
á móti. Ég hafði verið að virða fyr-
ir mér þyrlu, sem ég sá á fíugi. Og
skyndilega gerði ég mér grein fyr-
ir tengslum þessa tveggja. Það átti
að fara að bjarga okkur!
Nei, fjandinn hafi það, að við lét-
um bjarga okkur! Nú gekk allt vel.
Við vorum ekki í neinum vandræð-
um. Við skrifuðum stutta orðsend-
ingu til skýringar þessari afstöðu
okkar og létum hana detta niður til
Dave Hanna, sem var tengiliður
okkar við umheiminn við rætur
hamraveggjanna. Við sögðum hon-
um, að ef þessir menn uppi á
hamrabrúninni viidu endilega
bjarga okkur, þá mundum við alls
ekki fara með þeim upp.
Svo slökuðum við á og hvíldum
okkur. Fallega syllan okkar var svo
yndislegur staður, að við vildum
ekki láta annað fólk valda okkur
áhyggjum. Við vorum að nálgast
takmarkið. Það var myrkur, en
tunglið óð í skýjum, og það var
hlýtt. Nú var ástæða til þess að
halda veizlu.
Við vorum með flösku af Caber-
net Sauvignon niðri á botni eins
birgðapokans. Það var alveg tilval-