Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 118

116
ÚRVAL
Þjóðvarðliðsins. Hann hafði sett á
útgöngubann í bænum frá því
klukkan 8 að kvöldi til klukkan 6
að morgni. Hann hafði skipað svo
fyrir, að loka skyldi öllum krám,
vínstúkum og áfengisverzlunum. En
það varð samt ekkert lát á þessum
þráláta orðrómi og sífelldum hótun-
um.
Satrom frestaði upphringingunni
til klukkan 5.30. Og fimm mínútum
eftir að Satrom hafði hringt í bæki-
stöðvar Þj óðvarðliðsins og farið
fram á aðstoð þess, hringdi Sylvester
T. del Corso, hershöfðjingi, einn
æðsti maður Ohio-deildar Þjóðvarð-
liðsins, svo aftur í Satrom bæjar-
stjóra og skýrði frá því, að hann
væri reiðubúinn til þess að senda
honum liðssveitir.
„BRENNUM ÞAÐ! BRENUNM
ÞAÐ!“
Þegar Glenn Frank kom á Al-
menninginn á háskólasvæðinu laug-
ardagskvöldið 2. maí, var þegar
byrjaður að safnast þar saman all-
mikill mannfjöldi. Álitið er, að þar
hafi verið saman komnir um 600
manns. Dagsbirtan var óðum að
þverra. Uppi á lágu múrsteinsbygg-
ingunni, sem sigurklukkan hékk í,
stóð síðhærður, ungur maður og
æpti hvatningarorð til mannfjöld-
ans: „Við munum hafa þörf fyrir
stuðning stúdentanna af heimavist-
unum núna í kvöld. Löggurnar eru
að reyna að halda þeim inni á
heimavistunum. Af stað!“
Annar stúdent, klæddur kúreka-
búningi, æpti: „Tími viðræðna er
liðinn. Tími framkvæmda er runn-
inn upp!“ Frank reyndi að grípa
fram í fyrir honum, en ungi maður-
inn hrópaði þá: „Ég kæri mig ekki
um að hlusta á neitt, sem ógeðslegt
svin eins og þú hefur að segja! „Svo
spýtti hann á Frank og reyndi að
koma hnefahöggi á andlit honum, en
höggið geigaði.
Frank var sem lamaður vegna
hinnar fjanasamlegu afstöðu mann-
fjöldans. Um þetta farast honum
svo orð: „í þau 17 ár, sem ég hef
fengizt við kennslu, hef ég aldrei
áður séð neinn stúdentahóp, sem var
eins ógnandi og ögrandi né eins æst-
ur í að vinna skemmdarverk og þeir
hópar voru, sem ég sá þetta laugar-
dagskvöld.
Mannfjöldinn fór að yfirgefa Al-
menninginn rétt fyrir klukkan átta,
líkt og honum hefði verið gefið
merki um það, og stefndi á stúd-
entagarðana, sem eru í hinum enda
háskólasvæðisins. Hverjir voru þess-
ir æsingamenn, sem hvöttu mann-
fjöldann, æstu hann upp og voru sí-
fellt í fylkingarbrjósti hans? Enginn
veit það í rauninni með vissu. En
einn af þeim mörg hundruð stúdent-
um, sem slógust í hópinn og tóku
þátt í göngu þessari, segist hafa orð-
ið vitni að dálitlu ógnvænlegu. Hann
segir svo frá: „Tveir ungir menn
gengu rétt á undan mér. Þeir hafa
ekki getað verið stúdentar, að
minnsta kosti ekki við Kentfylkis-
háskólann. Þeir ræddust stöðugt við,
alvarlegir í bragði. Annar þeirra
spurði hinn: „Hvernig eigum við
svo að komast burt af háskólasvæð-
inu, þegar við höfuð lokið þessu?“
Og hinn svaraði svo: „Á sama hátt
og við komumst inn á það.“ Það
voru þessir tveir, sem voru fremst-