Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 124

122
ÚRVAL
Hann hafði þetta að segja um hina
fáu byltingarsinna, sem voru
ákveðnir í að eyðileggja háskólann:
„Þetta fólk fer bara úr einum há-
skólanum í annan og veldur ógnar-
ástandi í hverju bæjarfélaginu á
fætur öðru. Þetta fólk er verra en
Brúnstakkar nazista og kommúnist-
arnir og einnig verra en stigamenn-
irnir á landnámstímunum. Þetta er
versta manngerðin, sem Ameríka
hefur að geyma!“
Tjónið var þegar unnið. Það var
vitað mál, að einstakar setningar úr
ræðu fylkisstjórans yrðu slitnar úr
samhengi og þeim hampað, enda
varð raunin sú. Og brátt barst sú
frétt um Kent og yfir þver Banda-
ríkin, að hann hefði svert stúdenta
og sagt, að þeir væru verri en Brún-
stakkar nazista, og að ungt fólk,
sem mótmælti stríði, hefði verið
ausið svívirðingum og að hann hefði
sagt, að það væri verra en stiga-
menn. Ahrifin, sem þessi orð fylkis-
stjórans höfðu á háskólastúdentana,
voru slæm.
Þegar fór að líða að kvöldi, voru
flestir gestir í Kentfylkisháskólan-
um farnir af háskólasvæðinu, þar eð
þeir mundu eftir útgöngubanninu,
sem hefjast skyldi klukkan 8. Hið
létta andrúmsloft, sem hvílt hafði
yfir háskólasvæðinu þennan dag,.
var líka sem óðum að hverfa. Einn
hópur stúdenta við þyrluvöllinn
hafði hæðzt að flugmönnunum og
hrópað: „Burt frá háskólanum, svín-
in ykkar!“ Annar hópur gekk ró-
lega að þjóðvarðliða, sem stóð einn
síns liðs, og sagði lágt við hann: „Við
náum okkur niðri á ykkur í nótt,
tíkarsynirnir ykkar!“
Auk þessara einstöku atburða
breiddist einnig út sá orðrómur, að
fleiri íkveikjur væru nú ráðgerðar.
Oftast var þá minnzt á liðsforingja-
þjálfunarstöð varaflugliðsins og
rektorshúsið. Einn þjóðvarðliðinn
fann kaðalspotta og tvær fiöskur af
bensíni í runnum nálægt bækistöð
háskólalögreglunnar. Annar til-
kynnti, að bann hefði séð tvo stúd-
enta með gasgrímur ganga hratt frá
einum hóp stúdenta til annars og
gefa fyrirskipanir. Þegar myrkrið
skall á, var það orðið augljóst, að
„grímudansleiknum" var nú lokið.
„NOTIÐ RAUNVERULEGAR
BYSSUKÚLUR"
Þjóðvarðliði einn, sem við skulum
kalla Carl Caldwell, því að hann
hefur beðið þess, að nafn hans yrði
ekki nefnt, lenti í fyrsta skipti í
raunverulegum átökum við stúd-
entaæsingaseggi þetta sunnudags-
kvöld. Carl var einn margra liðs-
manna í Charliedeild 1. fylkingar
145. fótgönguliðssveitarinnar sem
hafði rifið tauræmuna af hertreyju
sinn, sem bar nafn hans. Hann hafði
nefnilega frétt, að mótmælendur
inna háskólans væru teknir upp á
því að fletta upp nöfnum þjóðvarð-
liða í símaskránni og hringja heim
til þeirra og ausa svívirðingum yfir
ættingja þeirra. Carl var nýgiftur.
„Það var orðið dimmt, þegar deild
okkar kom að brunarústum liðsfor-
ingjaþjálfunar stöðvarinnar," segir
hann. „Við höfðum frétt, að það
yrðu frekari átök á háskólasvæðinu,
og því höfðum við hlaðið rifflana
okkar og fest byssustingjum á þá.
Maður gat enn fundið reykjarlykt-