Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 125
HVAÐ GERÐIST í KENT STATE?
123
ina úr rústunum. Það var dimmt
þetta kvöld og mjög kyrlátt... of
kyrlátt. Svo flaug þyrla skyndilega
yfir svæðið og beindi leitarljósi sínu
að brún Teppahæðar. Og þá sáum
við þá . . . 2000 stúdenta,* sem stóðu
þar allir kyrrir og þögulir. Svo barst
skipunin til okkar: „Þarna eru þeir!
Setjið á ykkur grímurnar!“
Þegar ljóskastaranum var beint að
stúdentunum, byrjuð þeir að æpa.
Einhver byrjaði að hringja sigur-
klukkunni. Síðan sljákkaði í þeim
aftur, og svo hófst kórsöngurinn:
„Hérna ... komum ... við ... Hérna
.. . komum .. vi&!“ Það greip mann
óhugnanleg kennd! Við vorum bara
bara hundrað talsins. En þeir voru
tvö þúsund. Ég segi þér það satt,
að okkur var ekki um þennan liðs-
mun gefið.“
Mótmælendurnir stönzuðu í um 90
metra fjarlægð frá þjóðvarðliðs-
mönnunum og þögnuðu á nýjan leik.
Síðan breyttu þeir skyndilega stefnu
líkt og þeir hefðu fengið skipun um
*Enga áreiðanlega talningu stúdenta
var hægt að gera þetta sunnudagskvöld,
en Dan Petruehik, sem telst ekki til
hinna róttæku stúdenta háskólans, hefur
þetta að segja um mótmælendurnar við
háskólann: „Gerum ráð fyrir, að aðeins
10% nemenda sé mjög róttækur. En það
þýðir, að 2000 stúdentar eru tiltækir á
hvaða fjöldafund sem er. Og í sjónvarpi
eða dagblaðafrétt virðist svo stór hópur
vera blátt áfram risavaxinn. En sann-
leikurinn er. sá, að hér eru líklega aðeins
ím 2% nemenda raunverulega róttækii
Það gerir 400 nemendur, en það er samt
mjög stór hópur, einkum ef aðrir fylgja
þeim eftir. En hin raunverulega forysta
þessa 400 manna hóps er í höndum um
15 stúdenta, sem eru minna en einn tí-
undi eins hundraðshluta allra háskóla-
stúdentanna."
það, og stefndu nú að framhlið há-
skólasvæðisins og Aðalstræti. Char-
lie-deiidin flýtti sér meðfram Mer-
rillbyggingunni og niður dimma
brekkuna, sem var þétt vaxin trjám,
í áttina til framhliðar háskólasvæð-
isins.
Þar var þegar saman kominn
nokkur hópur mótmælenda, sem
földu sig í skuggunum við Rock-
wellbókasafnið. Um 40—50 þeirra
æddu að þjóðvarðliðsmönnunum.
Caldwell og þeir, sem næstir hon-
um voru, héldu áfram inn í miðjan
hópinn. Þeir sveiflðu byssuskeftum
og kylfum, otuðu fram byssustingj-
unum. Hópur stúdentanna riðlaðist,
og þeir flýðu. Liðsforingjar og ó-
breyttir liðsmenn tóku sér stöðu í
flýti í röð þvert yfir Aðalstræti.
„Það dundu á okkur slík ósköp af
svívirðingum, að ég hef ald.rei heyrt
annað eins,“ segir Caldwell. „Það
var kastað í okkur biórflöskum, og
hermaðurinn, sem var mér á hægri
hönd, var laminn í höfuðið. En sá,
sem var vinstra megin við mig, fékk
steinsteypustykki í höfuðið, svo að
hjálmurinn hans beyglaðist. Orð-
bragðið var hryllilegt, einkum orð-
bragð stúlknanna. Það voru um 12
leiðtogar, sem héldu sig yzt í hópn-
um og hvöttu hann óspart. Þeir ýttu
öðrum á undan sér beint á okkur.
„Svona, áfram með ykkur!“ hróp-
uðu leiðtogarnir hvað eftir annað.
En sjálfir héldu þeir sig ekki fremst
í fylkingunni. Þegar þeim tókst að
fá einhvern hluta hópsins til þess
að sækja fram í áttina til okkar
hlupu þeir yfir til annars hluta
hópsins og reyndu að fá þá til að
gera hið sama.“