Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 40

38
ÚRVAL
og snarstönzuðu. Og þeim hvarf
samstundis öll árásarhneigð og
tóku þeir strax upp sínar góðu um-
gengnisvenjur að nýju.
Þessi frásögn hennar staðfestir
niðurstöðu þá, sem George B.
Schaller frá Dýrafræðifélagi New
Yorkborgar komst að, en árið 1959
framkvæmdi hann fyrstu vísinda-
legu rannsóknina, sem gerð hefur
verið á þessum dýrum, sem hafa
hingað til verið vafin dulúð í hug-
um almennings.
Fullvaxinn karlgórilluapi er 6 fet
á hæð og vegur 350—450 pund.
Hann er 10—14 sinnum sterkari en
hinir mestu kraftajötnar meðal
manna. Hann virðist líkjast mjög
King Kong, hinum 50 feta háa risa-
apa ævintýrasagnanna. En Schaller
komst að þeirri niðurstöðu, að gór-
illuaparnir vildu heldur nota afl
sitt og árásarlátalæti til þess að
komast hjá vandræðum heldur en
að stofna til þeirra. Hópurinn hörf-
aði oft og tíðum skipulega, þegar
hann nálgaðist, en apaforinginn
varð eftir. Hann snerist gegn ,,óvin-
inum“, greip kvisti, brotnar grein-
ar og annað drasl og kastaði því að
honum, lamdi sér æðislega á brjóst,
svo að það var sem verið væri að
leika á bongotrumbu, fitjaði upp á
trýnið, svo að sást í risatennurnar,
og rak upp ógnvekjandi öskur, sem
skelfdu jafnvel fílana í nágrenninu.
Einstaka sinnum réðst hann líka
gegn „óvininum", en hann stanzaði
samt alltaf, rétt áður en hann
komst alveg að honum.
„Öll þessi vígalæti eru bara stór-
kostlegur blekkingarleikur," sagði
Schaller. „Tvennt virðist togast á
innra með þeim, annars vegar
skyldan til að vernda hópinn og
hins vegar löngunin til þess að
flýja hættuna. Því lemja þeir sér
á brjóst og kasta að manni öllu því,
sem lauslegt er, til þess að losna
við innri spennu og hræða óvini
sína.“
En hótanir þeirra urðu smám
saman máttleysislegri og breyttust
í rymjandi hljóð, sem gaf til kynna
gremju eða forvitni, eftir því sem
þeir vöndust betur nærveru dýra-
fræðingsins. Rannsóknarstarf Schal-
lers tók 20 mánuði, og á þeim tíma
hitti hann górilluapa samtals 314
sinnum. Og sumir þeirra hættu sér
svo nálægt honum, að þeir voru að-
eins fimm fet frá honum. Einn for-
vitinn kvenapi settist jafnvel á
sömu trjágreinina og sat þar um
hríð við hliðina á honum.
LÍF f ALDINGARÐINUM EDEN
Frá því maðurinn og górilluap-
inn tóku að þroskast á annan hátt
en hinir sameiginlegu forfeður
þeirra fyrir um 26 milljón árum,
hefur górilluapanum farnazt betur
á vissum sviðum en okkur. Fæða?
Górilluaparnir geta étið eins mikið
og þá lystir af hinu ljúffenga græn-
fóðri og ávöxtum án þess að þurfa
að leita víða til fanga. Og í við-
leitni sinni til þess að fullnægja
vandfýsinni matarlyst sinni hafa
þeir orðið mjög snjallir grasafræð-
ingar, sem geta fundið mjög fjöl-
breytilegt úrval alls konar jurta-
fæðu, sem þeir tína allt hið bezta
úr með geysilegri nákvæmni. (Hinn v
mjúki kjarni bananatrjánna er al- Jij
veg sérstaklega ómótstæðilegur. OgBÍ