Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
uðu alla starfsemi samtakanna á
háskólasvæðinu.
En það var erfitt að reka háskól-
ann á eðlilegan hátt, þegar komm-
únan í Eskistræti var staðsett við
annan „fylkingararm“ hans og
Draugahúsið við hinn. Saga Kent-
ylkisháskólans 1968—1969 einkenn-
ist af óbifanlegri og oft snilldarlegri
viðleitni ráðamanna háskólans til
þess að verjast árásunum, sem
beindust að háskólanum frá íbúum
og gestum þessara tveggja húsa, og
gera þær máttlausar. Harmleikur-
inn í maí árið 1970 sýnir ljóslega,
að einmitt þegar búið var að gera
hina upphaflegu óvini háskólans
skaðlausa, olli heil keðja óheppi-
legra og tilviljunarkenndra atburða
enn meiri róstum og átökum en
snjalla, unga fólkið í Draugahúsinu
hefði þorað að láta sig dreyma um.
NEYÐARVARÐLIÐ HÁSKÓLANS
OG BÆJARSTJÓRINN
Hinn fyrsti þessara óheppilegu og
tilviljunarkenndu atburða var
fjarvera aðalrektors háskólans, dr.
Roberts I. White, frá háskólanum
þessa helgi. Rétt áður en vandræðin
hófust á föstudagskvöldinu, þ. 1.
maí, lagði White rektor af stað til
Mason City í Iowafylki til þess að
gegna þar störfum sem formaður
Amerísku háskólaprófanefndarinn-
ar. í fjarveru hans var yfirstjórn
háskólans í höndum fjögurra ungra
aðstoðarrektora. Það lá ekki ljóst
fyrir, hver þeirra skyldi hafa for-
ystuna öðrum fremur, og því var
háskólinn í rauninni án allrar fastr-
ar yfirstjórnar þessa helgi.
Sú staðreynd átti eftir að velta
mikilli ábyrgð yfir á herðar sumra
kennaranna við Kentfylkisháskól-
annn. Snemma laugardagsmorguns
byrjaði Bob Matson aðstoðarrektor
að hringja í ýmsa kennara og aðra
embættismenn háskólans og boða þá
á neyðarfund. Einn þeirra manna,
sem fyrst var hringt í, var Glenn
Frank, prófessor í jarðfræði og rit-
ari Kennararáðsins við skólann.
Frank var einn þeirra kennara skól-
ans, sem mestrar virðingar nutu.
Honum hafði alveg nýlega verið
veittur sá heiður að vera útnefndur
ágætasti kennari skólans, bæði af
samkennurum og stúdentum. Venju-
lega er hann brosmildur, en þennan
morgun virtist honum mjög brugðið.
„Mér fannst einhvern veginn
innra með mér ,að óeirðirnar niðri í
bæ væru aðeins forleikur að ein-
hverju alvarlegu, sem væri nú í
aðsigi,“ segir Frank. „Mér var til
dæmis sagt ,að tjónið af völdum
skemmdarverkanna væri yfir 100.
000 dollara. En sannleikurinn er sá,
að það hefði ekki þurft 10.000 doll-
ara til þess að bæta fyrir allt það
tjón, sem unnið var. En 100.00 doll-
arar var sú upphæð, sem festst hafði
í minni fólks, andrúmsloftið var
þrungið geysilegri spennu, og þenn-
an morgun barst sá orðrómur okkur
til eyrna, að það ætti að kveikja í
liðsf oringj aþj álf unarstöð varaliðs-
ins.“
Frank var viðstaddur fund kenn-
ara og ýmissa ráðamanna skólans
klukkan 8.30 þennan laugardags-
morgun og annan slíkan fund klukk
an 10. Ákveðið var að gera ýmislegt
stúdentum til skemmtunar til þess
að draga úr spennunni, sem ríkti nú.