Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 61
KARLMAÐURINN: VEIKARA KYNIÐ!
59
niðurdregin, gramur, þreyttur og
jafnvel reiður. Slíkt skaðar ekki
gott hjónaband.
Hugsaðu fyrst og fremst um eig-
inmann þinn. Hlífðu honum. Eigin-
kona, sem vinnur að því að „halda
lífi í manninum sínum eins lengi
og unnt er“, gefur bað til kynna
með öllu því, sem hún segir og
gerir, að maðurinn hennar hefur
,,forgangsrétt“, þ. e. að hún hugsar
fyrst og fremst um hans heill. Þeg-
ar hann veit, að eiginkonan stend-
ur með honum og styður hann, mun
slík vitneskja draga úr erfiðleikun-
um og stuðla að lausn vandamála
í miklu ríkari mæli en flestar eig-
inkonur gera sér grein fyrir.
Hjón, sem eru nátengd hvoru
öðru og næm fyrir líðan hvors ann-
ars, b. e. hjón, sem eiga raunveru-
lega samleið, munu láta sér mjög
annt um velferð hvors annars og
líðan alla. Eiginkona, sem elskar
manninn sinn, mun ekki álíta það
niðurlægjandi fyrir sig að fara eft-
ir ráðum, sem miða að því að gera
lífsbyrði mannsins hennar nokkru
léttari og gera honum þannig lífið
auðveldara. Það er staðreynd, að
um leið mun hennar eigið hlutskipti
næstum alltaf verða léttara, þar eð
hún hefur þannig dregið úr óheil-
brigðri spennu á heimilinu og hætt
siðferðisstyrk og baráttuhug fjöl-
skyldunnar. Hjónaband er gagn-
kvæmur samningur. Eiginmaðurinn
ætti líka að hafa það í huga, að
honum ber að sýna eiginkonu sinni
tillitssemi. Þeir, sem hjálpa öðrum
til þess að njóta sín sem bezt og
verða hæfari í sínu hlutverki, hagn-
ast líka á þeirri viðleitni sinni per-
sónulega. Hjónaband, sem leggur
áherzlu á „hann“ og „hana“ frem-
ur en „hhiti“, ,,afrek“ eða eign-
ir“, er ætíð jákvætt samband í
þjónustu við lífið sjálft, hollustu-
vottur til lífsins.
☆
Við vorum búin að vera gift í nákvæmlega ár og vorum bæði enn í
háskóla. Við komumst að þeirri niðurstöðu, að við hefðum ekki efni á
að fara á skemmti.stað og halda iþar upp á hjúskaparafmælið, heldur
skyldum við gera okkur dagamun heima. Við ætiuðum að snæða indæl-
an kvöldmat við kertaljós og l.iúka honum svo á hefðbundinn hátt
með því að borða sneið af brúðkaupstertunni okkar, en við höfðum
geymt „efstu hæð'na" af henni í litla frystihólfinu í ísskápnum okkar
í heilt ár, enda hafði það tekið þriðjung alls frystirýmisins.
Konan mín reyndi að skera kökuna í sundur, en komst þá að þvi, að
hún var enn helfrosin. Svo reyndi hún hálftíma síðar, og enn var hún
frosin. Þá uppgötvuðum við okkur til mikilla leiðinda, að í stað þess
að geyma efsta lagið af brúðkaupstertunni okikar, höfðum við geymt
plaststykki með kremhúð, en stykki þetta hafði verið notað inni í
tertunni henni til stvrktar eins og eins konar ,.tertugrunnur“.
Michael D. Ruff.