Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 126

124
ÚRVAL
Nú settust um 200 stúdentar á mitt
Aðalstræti til þess aS mótmæla út-
göngubanninu. Þeim var tilkynnt,
að samkvæmt „óeirðarlögunum“
væri samsafnaður þeirra þarna ó-
löglegur, og var þeim skipað að
dreifa sér. Síðan hófust ruglingsleg-
ar samningsumleitanir og bornar
voru fram kröfur og gagnkröfur á
víxl í lögreglugjallarhornum. Loks
tólku þjóðvárðliðsmenn að sækja
gegn hópnum. f þeirri sókn urðu að
minnsta kosti fjórir stúdentar og
líklega fremur sjö fyrir stungum af
byssustingj unum. Enn riðlaðist hóp-
urinn og dreifðist.
Nú voru þyrlur farnar að hring-
sóla þarna yfir fram og aftur. í þeim
voru leitarljós, og með hjáip þeirra
var leitað í skógarþykknum, á opn-
um svæðum og í námunda við bygg-
ingar og í þeim. Stúdentarnir héldu
dreifðir í austurátt og flýðu undan
hermönnunum, sem sóttu nú fram.
Þyrlan, sem fylgdist með undan-
haldi stúdentanna, hafði þegar flog-
ið nokkrum sinnum yfir austurhluta
háskólasvæðisins þetta kvöld. Og
Jim Banks, herðabreiður, stutt-
klipptur stúdent, sem var að vinna
að doktorsritgerð og vann að hluta
fyrir uppihaldi sínu og eiginkonu
sinnar sem garðprófastur í Þríturni,
fylgdist með því út um glugga í
hringsalnum á neðstu hæð, er þyrl-
an nálgaðist enn ein usinni. Skyndi-
lega sá hann að hópur skelfdra
stúdenta kom hlaupandi í áttina
til stúdentagarðsins. Þeir streymdu
inn um aðaldyrnar og inn í hring
salinn og æptu, að þjóðvarðliðs-
mennirnir fylgdu þeim eftir.
Þeir höfðu ekki fyrr leitað sér
skjóls innan dyra en ungur, ljós-
hærður maður í rauðum skyrtubol
tók að hrópa á þögn og biðja þá um
að hlusta: ,,Hlustið á mig,‘ hrópaði
hann, „það er enn ein bygging hérna
sem verður að eyðileggja! Við skul-
um líka eyðileggja liðsforingjaþjálf-
unarstöð flughersins.“
Banks hljóp að honum og æpti:
„Hvað heitirðu?"
„Hvað máli skiptir það, góði?“
svaraði æsingaseggurinn. „Vertu
ekki að ergja mig með því að spypja
hver ég sé. Ég stend með alþýð-
unni!“
En Banks lét hann ekki sleppa
svo auðveldlega. Hann hélt áfram
að spyrja hann spurninga og vildi
ekki sleppa honum. Nú voru stúd-
entarnir farnir að ræða málið sín á
milli. Þeir höfðu þak yfir höfuðið.
Það var farið að draga úr ótta
þeirra. Maðurinn í rauða skyrtu-
bolnum hafði misst tökin á þeim.
Að nokkrum mínútum liðnum var
hann líka horfinn.
Einmitt þegar ró var að færast
vfir hópinn, hrópuðu nokkrir stúd-
entar við gluggann: „Þjóðvarðlið-
arnir eru að koma!“ Banks hljóp út
að glugganum. Hann sá, að 30—40
þjóðvarðliðar stóðu í hóp nálægt
ljósastaur á steypta stígnum fyrir
sunnan Þríturn. Þeir stóðu að
nokkru í skugga. Þeir voru með
riffla við öxl sér. Hann vissi, að
hann yrði að taka eitthvað til bragðs
tafarlaust. Hann varð að fara út og
halda aftur af þeim, áður en þeim
gæfist tóm til þess að halda inn í
stúdentagarðanna. Hann vissi ekki,
hvað hann ætlaði að taka til bragðs.