Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 41

GÓRILLUAPINN ER MESTI MEINLEYSINGI
39
þessi löngun górilluapanna hefur
orðið til þess, að margir banana-
plantekrueigendur hafa svarið þess
dýran eið að hefna sín óþyrmilega
á sökudólgunum). Húsnæði? Þeir
leggja ekki mikla áherzlu á það,
heldur búa sér bara til ófullkomið
bæli þar sem þeim dettur slíkt í
hug í það og það skiptið. Og það
kostar þá ekki mikla fyrirhöfn.
Þeir safna bara saman greinum,
blöðum og grasi og búa sér til bæli
úr því og nota sumt af því í sæng-
ur stað.
Friður og ró? Það hafa þeir sann-
arlega . . . eða höfðu réttara sagt,
áður en maðurinn gerði innrás í
þeirra Edengarð. Ekkert annað dýr
en maðurinn gerir þá að fórnar-
dýri sínu. (Séu þeir áreittir illilega,
þá geta þeir stundum misst alla
þolinmæði og drepið mann, sem
þeir gera reyndar stundum, eða
jafnvel fílefldan hlébarða með einu
taki eða biti, sem er á stærð við
Ijónsbit). Þeir þurfa ekki að keppa
við félaga sína um fullnægingu
neinna þarfa sinna og þurfa þvi alls
ekki að berjast innbyrðis og gera
það heldur ekki. Oft deila nokkrir
fjölskylduhópar með sér sama
svæðinu, eiga þar vinsamleg sam-
skipti og skiptast jafnvel á fjöl-
skyldumeðlimum.
Stiórnarhættir þeirra grundvall-
ast á einræði, sem er svo milt, að
það nálgast það að vera lýðræðis-
legt. Karlapinn, sem er ieiðtogi
fjölskylduhópsins, er fremur alúð-
legur stjórnmálamaður en eins kon-
ar Hitler. Stundum leggur hann að
vísu áherzlu á forgangsrétt sinn til
bezta matarins, samvinnuþýðasta
kvenapans eða þurrasta hvílustað-
arins, þegar rignir. En yfirleitt er
hann umburðarlyndur og ber ekki
fram teljandi mótmæli, jafnvel
þótt annar karlapi nemi á brott
eina af apynjunum hans beint fyr-
ir framan augun á honum. Gáfur
og sá hæfileiki að láta sér lynda
við aðra virðast vera álitnir alveg
eins þýðingarmiklir hæfileikar og
hugrekki og hreysti, þegar ákveða
skal, hver eigi að verða . . . og
halda áfram að vera . . . leiðtogi
hópsins.
EFTIRLÁTSSAMIH FEÐUR
Á meðan leiðtoginn er við völd,
leita þegnar hans alltaf til hans,
þegar taka skal ákvarðanir, hvort
sem um stórmál eða smámál er að
ræða. Þeir láta hann ákveða, hve-
nær fara skuli á vettvang að leita
matar og hvar nátta skuli. Þeir tjá
sig hver fyrir öðrum með hljóð-
merkjum, lágum stunum og urri,
þegar þeir eru ánægðir, hvellu gelti
og hrópum, þegar þeir eru dreifðir
í þéttu skógarþykkni, hörkulegu
gelti, þegar þeim gremst, og ópum
og öskrum, þegar þeir verða hrædd-
ir eða reiðir. Schaller taldi um 20
mismunandi hljóðmerki.
Eftirlátssamir feður og frændur
dekra við „krakkana“ og láta allt
eftir þeim. Jafnvel sjálfur leiðtog-
inn leyfir þeim býsna margt. Þeir
mega toga í hárið á honum, snúa
upp á nef hans og herma eftir hon-
um, þegar hann lemur sér á brjóst.
Mæðurnar eru algerlega látnar um
að ala krakkakjánana upp og aga
þá. Og þær vinna verk sitt prýði-
lega. Þær leyfa apakrökkunum að