Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 77

HANN VEKUR ÞÁ TIL LÍFSINS Á NY
75
að taugaboð, sem upptök eiga í
heilanum, nái til vöðvanna. Henn-
ar sjúkdómstilfelli var eitt hið al-
varlegasta, sem læknar höfðu nokk-
urn tima heyrt getið um. Segja
mátti, að nær öll líkamsstarfsemi
hennar hafi hætt. Hún gat ekki
andað, og var haldið lífi i henni
með hjálp öndunartækis. Hún gat
ekki hreyft augnalokin og því gat
hún ekki séð. Einu leifarnir, sem
eftir voru af hreyfingargetu henn-
ar, þegar sjúkdómurinn hætti að
magnast fyrir allmörgum árum,
leyndust í stóru tánum, en þær gat
hún hreyft örlítið. Einnig hafði hún
heyrn. Hún hafði samband við fjöl-
skylduna með hjálp bjöllu, sem fest
var við sárabindi. Og var annar
endi þess festur við stóru tá en hinn
við skáp við rúmendann. Þegar
hana langaði til þess að segja eitt-
hvað, hringdi hún bjöllunni. Fjöl-
skyldumeðlimirnir romsuðu þá upp
stafrófinu, og hún hringdi bjöll-
unni, þegar þeir hittu á réttan staf.
Og á þennan fyrirhafnarmikla og
seinlega hátt tókst henni að stafa
skilaboðin.
Einn af afstoðarmönnum Malings
var beðinn um að koma og líta á
hana. Hann komst að raun um, að
hreyfingargetan í tám hennar var
aðeins 1/16 úr þumlungi. Með hjálp
sérstaks, geysilega næms örbylgju-
sveiflutækis bjó hann til alls kon-
ar ,,Possumtæki“ fyrir hana. En hið
þýðingarmesta var sérstök ritvél.
Andleg geta hennar var algerlega
óskert. Hún lærði „lykilinn“ að
vélrituninni á tveim dögum. Ég sá
hana, stuttu eftir að hún kom heim
af sjúkrahúsinu.
Ég varð að minna sjálfan mig á
það hvað eftir annað, að Hilary var
fullkomlega vakandi og að hún gat
heyrt allt, sem ég sagði, þótt hún
væri með lokuð augu og líkami
hennar væri alveg hreyfingarlaus.
Ég spurði hana, hvaða þýðingu
,,Possumtækin“ hefðu fyrir hana.
Stóra táin byrjaði strax að kippast
til og ritvélin að skrifa, og á hana
skrifaði hún hverja orðsendinguna
af annarri. Hún sagðist hafa bréfa-
skipti við ýmsa með hjálp ritvélar-
irínar og sagðist vera meðlimur rit-
nefndar tímarits fyrir fatlaða. Hún
á marga vini og nýtur tónlistar og
bókmennta. Hún yrkir ljóð og get-
ur skrifað þau á ritvélina, og hún
fylgist með í íþróttum. Síðasta orð-
sending hennar til mín hljóðaði svo:
„Eftir sjö ára þögn er þetta krafta-
verk!“
SIGUR HEILANS
Þegar ég heimsótti Dick Boydell
í Kelvedon í Essex, skrifaði hann á
ritvélina sína: „Possumtækin gerðu
mér mögulegt að tjá það, sem býr
í huga mér.“
Dick er heilalömunarsjúklingur.
Og vel hefði getað farið svo, að
hann hefði eytt allri ævinni svo, að
allir hefðu álitið hann vera van-
vita nema foreldrar hans. Höfuð
hans, bolur og útlimir eru svo al-
teknir af krampa- og riðuköstum,
að hann getur hvorki talað skýrt,
gengið né jafnvel matazt hjálpar-
laust. Það var erfitt að segja til um,
hvernig heili hans starfaði.
Maling var beðinn um að reyna
að útbúa tæki, sem gætu skapað
tengsl milli Dicks og umheimsins,