Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 22

20
ÚRVAL
Við vorum báðir orðnir þreyttir.
það eina, sem okkur langaði nú til
að gera, var að skríða upp í hengi-
rúmin, borða kaldan niðursuðurétt
og fara að sofa. En nú var að hvessa.
Klukkan 2 um nóttina var orðið
svo hvasst, að við skullum hvað eft-
ir annað utan í vegginn, þar sem
við lágum í hengirúmunum. Það var
augsýnilega rigning í aðsigi, en
vegna roksins gátum við ekki náð
neinum stormútbúnaði úr birgða-
pokunum. Við urðum því gegn-
blautir á nokkrum mínútum, eftir
að það byrjaði að rigna. Það rigndi
allan næsta dag. Það virtist alveg
ómögulegt að verða blautari en við
vorum orðnir.
5. nóvember. Meiri rigning. Fæt-
ur okkar voru nú að verða alveg
tilfinningalausir. Það var ekki mik-
ið, sem við gátum gert til þess að
ráða bót á því annað en að hella
vatninu úr stígvélunum og fara í
þau aftur. Enginn matur í dag.
Þegar það kom í ljós á þriðja degi
klifursins, að okkur gæti ekki mið-
að eins vel áfram og við höfðum
vonazt til, höfðum við minnkað
matarskammtinn um helming. En
nú hafði rok skollið á, og við álit-
um, að við hefðum líklega alls ekki
efni á því að borða, meðan við héld-
um kyrru fyrir. Við yrðum fremur
matarþurfi, meðan á klifinu sjálfu
stæði, því að þá var okkur lífsnauð-
synlegt að viðhalda líkamskröftun-
um.
Föstudaginn 6. nóvember. Nú vor-
um við búnir að vera 15 daga á
leiðinni upp hamravegginn. Það var
stöðug rigning allan morguninn. Um
hádegi kom svo slydda. Það lá við,
að það snjóaði. Ég hafði legið flat-
ur á bakinu síðan aðfaranótt þriðju-
dagsins. Þegar Warren reyndi að
snúa sér í hengirúminu, kom rifa
á botninn, og hann hrapaði niður
um hana. Hann sakaði ekki, því að
klifurkaðallinn var enn bundinn um
mitti hans. En hann var sannarlega
ekki ánægður, meðan hann hékk
þarna fyrir neðan slitrurnar af
hengirúminu sínu.
7. nóvember. Sólskin. Ég gat ekki
trúað því. Við urðum alveg ólýsan-
lega hamingjusamir, er við sáum
sólargeislana og fundum ylinn af
þeim.
Við lágum þarna sælir í sólskin-
inu fram að hádegi. Svo fórum við
„á fætur", undum bleytuna úr föt-
unum okkar og svefnpokum og
hengdum það allt til þerris. Við
höfðum verið veðurteppir á sama
stað í 107 klukkutíma vegna
stormsins. Okkur fannst nú kominn
tími til bess að halda áfram.
Við vorum nú komnir í 1600 feta
hæð eða rétt rúmlega hálfnaðir. Nú
höfðum við verið hreyfingarlausir
í langan tíma, og því fannst okkur
erfitt að hreyfa okkur að ráði, jafn-
vel að hengja föt upp til þerris. Við
vorum alveg magnlausir. Það komu
strax blöðrur á hendurnar á mér,
þegar ég reyndi að negla festingar-
hæla í sprungurnar. Við bjuggumst.
við því, að það tæki okkur nokkra
daga að komast aftur í „vinnufært
ástand“.
Um kvöldið var ég að negla hæl
í mjóan, harðan kafla sprungunnar,
sem við höfðum komið auga á, nótt-
ina áður en stormurinn skall á. Þá
losnaði hællinn, sem ég hékk í.