Úrval - 01.06.1971, Blaðsíða 128

126
Hann vlssi bara, að hann yrði að
reyna eitthvað.
Hermennirnir stóðu þarna á svo-
lítilli hæð. Og þegar hann nálgaðist
þá, kom hann auga á roskinn mann
í regnfrakka og með húfu, sem líkt-
ist helzt baseballhúfu. Hann var að
tala þar við yfirlögregluþjón úr
vegalögreglunni. Nú höfðu stúdent-
arnir, sem voru 1 herbergjum sínum
í heimavistunum í Þríturni, líka
komið auga á þjóðvarðliðana og
voru nú farnir að halla sér út um
gluggana og hrópa fyrirlitningar-
orðum til beirra og henda gaman að
þeim. Banks gekk að manninum í
regnfrakkanum. Hann tók eftir því,
að hann var með silfurstjörnu í húf-
unni. Banks rétti fram höndina og
kynnti sig.
„Okkur var tilkynnt, að það væru
einhver vandræði hérna.“ sagði
maðurinn.
„Það verða sannarlega vandræði
hérna, ef þið verðið hér áfram
heima við stúdentagarðana,“ sagði
Banks. „Það eru engin vandræði hér
núna.“
Maðurinn kinkaði kolli í áttina til
stúdentagarðanna og sagði: „Ég
kalla þetta vandræðaástand.“
„Þetta er bara svolítill hávaði,“
sagði Banks.
„Komdu drengjunum þínum í
rúmið,“ sagði maðurinn aðvörunar-
rómi. „Ef þú kemur þeim ekki í
rúmið, skulum við gera það fyrir
þig!“
Jim Banks varð nú reiður í fyrsta
skipti þetta kvöld. „Nei, hlustaðu nú
á mig,“ sagði hann. „Þið getið ekki
farið inn í þessa byggingu. Ég á
eiginkonu og barn þarna inni, og
IJRVAL
það fer enginn vopnaður byssu inn
í þessa byggingu.“
Það varð þögn. Það var sem
manninum í regnfrakkanum brygði.
Augnabliki síðar sneri hann sér við
og skipaði mönnum sínum að halda
burt frá Þríturni.
Jim Banks vissi það ekki þá, en
hann hafði nú boðið Robert Canter-
bury yfirhershöfðingja birgin, en
hann var yfirmaður alls þjóðvarðs-
liðsins, sem sent hafði verið til Kent.
Hálftíma síðar var allt orðið hljótt
í stúdentagörðunum í Þríturni.
Banks fór inn í íbúð sína og kastaði
sér þreyttur í rúmið við hlið konu
sinnar. Hún hafði reynt að sofna, en
henni hafði ekki komið dúr á auga.
Honum hafði tekizt að forða alvar-
legum átökum, að minnsta kosti í
bili. Kannski hafði hann komið í
veg fyrir hroðalegan atburð. „Elsk-
an,“ sagði hann við hana, „ég held,
að ég hafi látið dálítið gott af mér
leiða núna í kvöld ...
Nú var komið fram yfir miðnætti.
Nokkrum mílum í burtu loguðu enn
ljós í lágreistu timburhúsi Douglas
L. Raymonds frjálsíþróttaþjálfarans
við Kentfylkisháskólann. Hann var
enn á fótum og reyndi að komast
að einhverri niðurstöðu, er hann
velti því fyrir sér, hversu alvarlegt
ástandið væri orðið í háskólanum.
Börn hans voru komin í rúmið, og
konan hans var inni í sínu her-
bergi. En hann hélt áfram að ganga
um gólf.
„Það hefur ekki verið auðvelt fyr-
ir mig að venja mig við hið nýja
siðferði,“ segir hann. „Ég er tólfti
ættlenggur frá honum Elder gamla