Úrval - 01.07.1972, Qupperneq 26

24
ÚRVAL
klukkustund. Nokkrum sinnum kom
þjónn með kaffi og te, en annars gerð-
ist ekki neitt.
Þegar gamla konan kom loks attur,
rétti hún mér grænan kjól og sagði, að
ég skyldi strax fara i hann. Ég skalf
eins og hrisla, Hefði hún uppgötvað
ljósmyndavélina, hefði verið úti um
bæði þig og mig.
Hún tók I handlegg minn, og
nokkrum minútum siöar stóðum við
hjá leyndasta og bezt gætta herbergi
hallarinnar, herberginu, þar sem
konurnar búa.
í KVENNABÚRINU.
Inni I herberginu var munaður, sem
þú getur ekki imyndað þér. Legu-
bekkirnir voru klæddir silki, og
austurlenzku divanarnir voru
glæsilega gerðir. Alls staðar voru
gullkönnur og gullbollar, tekönnur úr
gömlu silfri, öskubakkar úr skirum
gimsteinum. Á veggjum hengu kin-
versk og persnesk teppi, og þessir
speglar alls staðar. Það voru stórir
speglar og litlir speglar af öllum
gerðum.
Kvennabúrið var ekki autt. Fimm
konur frá Evrópu voru þar, stóöu eða
sátu, er ég kom inn. Einnig var ein
kona nokkru eldri. Hún stóð og hélt
um axlir einnar yngri. Þær störðu
allar á mig.
Elzta konan varð fyrst til að segja
eitthvað. Hún benti á legubekk og
sagði: „Setztu fyrir alla muni. Hve
lengi hefur þú verið hérna?"
„Ég var að koma,” svaraði ég og
settist.
Smám saman komst ég einnig i
samræðurviöhinar. Aðeins tvær, sem
hétu Ingrid og Gunhilla, voru út af
fyrir sig. Þær sátu með arma hvor um
aðra. Seinna var mér sagt, að furstinn
nyti þess að horfa á þær saman....
Johanne, falleg, rauðhærð stúlka,
með mjög ljóst hörund, kemur frá
Munchen. Hin ljóshæröa Itja er frá
Delft i Hollandi, held ég, og Helga er
frá Austurrlki eins og Anna, sem er
eldri og hefur stuttklippt hár.
MÓÐIR OG DÓTTIR.
Meðan ég tók myndir, tók ég eftir
þvl, að svipur var með Helgu og önnu,
og það reyndist ekki vera nein
tilviljun. Anna og Helga eru móðir og
dóttir. Þær voru báðar ginntar og með
þær farið hingað, og nú eru þær
aðalskemmtunin, þegar furstinn
veröur verstur. Hann nýtur þess að
litillækka þær hvora fyrir annarri.
Móöirin er alltaf viðstödd, þegar
furstinn misnotar dótturina, og
stundum verður hún beinlinis að
aðstoða. Þannig er það einn daginn,
en hinn næsta getur það verið móðirin,
sem ófreskjan skemmtir sér með, og
þá er dóttirin neydd til að horfa á.
Taugar önnu hafa eyðilagzt af
þessu. Hún hefur reynt að fremja
sjálfsmorð. Stundum fær hún
öskurkrampa, öskrar og öskrar, þar til
hún er lamin, svo að hún þagnar. Hún
hefur reynt að skera húsgögnin I
herbergi kvennabúrsins, fleygja
hlutunum til og frá og rifa veggfóðriö I
þeirri von, að þjónarnir drepi hana
fyrir. Nú hafa þeir tekið að gefa henni
eiturlyf, þegar köstin ganga svo langt.
MATIÐ.
Við höfðum verið einar furðu lengi I
kvennabúrinu, og ég hafði getað tekið
nokkrar myndir og heyrt sögu þeirra
og sagt okkar sögu, án þess þó að
skýra frá, að við værum blaðamaður
og ljósmyndari. Þá kom gamla konan,
og stúlkurnar þögnuðu og færðu sig frá
mér. Konan kallaði mig að veggnum
og sagði mér að halda andlitinu I