Lögfræðingur - 01.01.1900, Blaðsíða 158
158
Bókafregn.
ur þar svo rótgróið traust á rjettlæti og viturleik dóiustól-
anna, að það var ekki lögð eins mikil áhersla á þetta í
Danmörku, eins og sumstaðar í öðrum löndum. J>ess
vegna er svo í hegningarlögunum, að þar er lagtsvomik-
ið undir dómarana, að starf þeirra verður í surnum grein-
um löggjafarstarf. I hegningarlögunum eru þannig stund-
um nefnd einstök hegningarverð afbrot eins og í greinun-
um um svik, sumstaðar eru skýringarnar eigi fullnægj-
andi, stundum er að eins nefnt nafnið á afbrotinu, eins
og þegar sagt er í 230. gr.: »Hver sem verður brotlegur
í einföldum þjófnaði«, án þess að neitt sje ákveðið, hvað
skuli álíta sem þjófnað eða ekki; í 259. gr. hegningarlag-
anna er ákveðið, að hegningu skuli sæta osviksamlegarat-
hafnir, sem eru áþekkar þeim, sem um er rætt í 253—257.
gr., en ekki verða samt álitnar þeim alveg jafnar«, þegar
svo er ástatt, þá má segja, að lögin leggi undir dómstól-
ana að kveðaáum, hvað skuli sæta hegningu og hvað ekki,
því að hvað eru t. a. m. sviksamlegar athafnir, og hverjar
sviksamlegar athafnir eru alveg jafnar öðrum slíkum at-
höfnum, og hverjar eru að eins áþekkar þeim. J>að eru
ekki miklar leiðbeiningar fólgnar í þessum ákvæðum lag-
anna; getur því verið mikil hætta á ósamkvæmni í dóm-
um og jafnvel gjörræði. J>að getur því að eins farið vel,
að hafa svona óljós ákvæði í hegningarlögum, að lögvís-
indi og dómstólar standi á háu stigi. Höfundurinn sýnir
fram á, að dómstólarnir í Danmörku hafi fullkomlega ver-
ið vaxnir starfa sínum ogjafnvel verið öðrum fremri í því,
að kveða á um eðli afbrotanna. Menn hafa því í raun
rjettri haft, ef svo má segja, ávinning af ábótavöntun hegn-
ingarlaganna. En þegar ólögfróðir menn eiga að fara að