Ný sumargjöf - 01.01.1865, Qupperneq 38

38
þá tók að gróa þyrnigerði uinhveifis höllina og óx
það ár frá ári, uns það náði hringinn í kring og
tók upp yfir hana, svo að hennar sáust engin niót, ekki
svo mikið sem veðurvilarnir á þakinu. En hvervetna í
landinu varð liljóðbær sagan um liina yndisfögru, sofandi
þyrnirósu, því svo var kóngsdóltir kölluð, og koniu öðru
hverju konunga synir og ætluðu að brjótast gegnuni gerðið
inn í höllina. En það voru engin lillök, því það var einsog
þyrnarnir þrifu krumlum hver í annan; festust konunga-
synirnir þannig á niilli þeirra og dóu aumkvunarlegum
dauðdaga. —Liðu nú mörg, rnörg ár, og átti kóngssonur
nokkur ferð um landið; sagði gamall karl honum frá
þyrnigerðinu og gat þess, að trú manna væri, að höll stæði
að baki þess, en í hölliniii svæfi fögur kóngsdóttir, er
þyrnirósa héti, ogöll hirðsveilin ásamt henni. Hann sagði
honum og eplir frásögn afa síns, hvernig farið hefði fyrir
konungasonum þeim, er komið hefðu lil þess að brjótast
gegnuin þyrnigerðið, að þeir hefðu orðið faslir í þvi og
látið líf sitl með miklum harmkvælum. „Ekki læt eg af
slíku hugfallast,“ sagði kóngssonurinn ungi, „eg vil brjótast
í gegnum gerðið og sjá hana þyrnirósu fögru.“ Gamli karlinn
reyndi á allar lundirað telja honum hughvarf, en það var nú
að bera vatn áklettinn, og gafhann orðura hans engangaum.
En nú liillisl svo á, að daginn sem kóngssonur kom,
var hundrað ára skeiðið útrunnið. þegar hann kom að
þyrnigerðinu, þá var það allt saman orðið að stórum og
fögrum blómum, er lukustí sundur afsjálfu sér, svo að hann
komst inn í gegnum heill á hófi, en á eptir honum laukst
allt saman aptur og varð að gerði einsog fyr. Hann kom
núíhöllina; hestarog flekkóttir dýrhundar sváfu í garðinum,