Fylkir - 01.05.1920, Qupperneq 128

128
stórt auðugri né meiri mannkostum búin. Pá kemur mér það oft
til hugar, að nema svallinu og brallinu, »fjðllinu“ og „rallina‘
með heimskunni og hégómadýrkuninni linni nú, og það undir eins>
svo á þjóð þessa lands enga framtíð, nema þá, að verða antbdH
útlendinga og þrœll. En svo hef eg farið út um sveitir hér norð-
anlands, bæði austur og vestur, og séð þar margan dugand'
dreng og marga afbragðs konu og stúlku, og það á mörgu111
kotbænum, búin líkt og siður var fyrir meira en 40 árum síð'
an, við algeng sveitastörf, með sömu ró og staðfestu og trausti
á framtíðinni, eins og margir höfðu þá, og þá þykist eg si^
bjarma betri daga. Pegar eg sé harðhenta Bárðdælinga starið3
við slátt í srormi og regni, Mývetninga ryðja hraun og rækta
þar tún, eða Höfðhverfinga og Ólafsfirðinga óg Fljótamenn sig,a
til hafs í hríð, eða unga Hjalteyringa stökkva snögg klædda í bát
og róa mér og tveimur öðrum í mótviðri yfir fjörðinn og vil)a
enga borgun fyrir, vegna þess þeir treystu því, að eg hefði þar^
erindi þangað, þó ekki væri nema það að mæla orkuna í Fnjóski
eða þegar aldraður bóndi í Kolbeinsdal fylgir mér yfir tjölh
þá vaknar aftur hjá mér von og trú á framtíð ísiands; Þvl
hugrekki og drenglyndi eru fyrstu skilyrðin fyrir láni og hau1'
ingju; og þegar eg kem á sýningar, þar sem hannyrðir og smíð'
isgripir eru sýndir, sjöl og dúkar, ofin hér á Akureyri og úti 1
sveitum hér norðanlands, svo vel, að þau minna mig á listaverk
suðurlanda þjóða — listaverk ungra manna eru öllu færri &
kvenna —, þá þykist eg sjá barma af tupprennandi iðnaðarö,d
þessa lands, því ísland er fyrst og fremst fallið til að vera starfs'
mannaland og fólk þess starfsfólk og dugnaðarfólk, og það ekk*
sízt hér norðanlands.
Hitað í april 1920.
F. B. Arngrimsson.