Óðinn - 01.01.1936, Síða 27

Ó Ð I N N
27
t
sviknir voru. Lagavarnir
hinna reyndust hjóm og kák.
Hann var það, sem sagði: Skák!
Og svona stendur taflið tafið
tímum saman. Nú skal hafið
stríð fyrir þeim stóra rjetti,
standa fast við merkið hans,
þjóðarskörungs þessa lands,
og muna, hvar hann markið setti.
Rödd úr múgnum:
Víst þú segir satt um ]ón.
Sínum tíma höfði hærri
hann var, öllum meiri’ og stærri.
En þinn flónaflokkur tjón
vinnur öllu verki’ hans nú.
Þína skömm með heiðri’ hans hylja
hyggur þú, en flestir skilja:
Hann var ljón, en hundur þú.
Ræðumaður:
Hver mælir svo úr múgsins hóp?
Mýlið þið þann leiða glóp!
Röddin:
Jeg fylgi ]óni Sigurðssyni,
en síst af öllu fylgi jeg þjer.
Ræðumaður:
Þetta er gauð af þrælakyni;
í þeirra ættir hann sig sver.
Maklega hjer meðferð sá
merarsonur ætti að fá.
Við erum niðjar víkinganna;
víst það mætti’ hann fá að sanna.
Þessi fríði hópur hjer
af höfðingjanna blóði er,
sem undan Haralds harðstjórn forðum
hingað sigldi, í verki og orðum
göfgir menn. En þræll og þý
þeirra förum voru í,
skussalið til skítverkanna,
skríll, sem ekki frjálsra manna
hafði rjett. Þar ætt hans er,
afglapans, sem gjammar hjer.
Þetta arga þræla kyn
þarf á lendartffast að hýða
glerharðri með graðungs sin.
Það gerðu kappar fyrri tíða.
Hugsun fornu höfðingjanna,
hún er takmark okkar manna.
Nú er kóngakynið byrði.
En kóngablóð er mikils virði
að eiga frammi í ættum sínum.
Röddin:
En ekki er kóngablóð í þínum.
Þú ert að svívirða’ ættina mína.
En ambátt gat við tarfi þína.
Ræðumaður:
Vill ei einhver knefa kreppa
að kverkum þessa heimska flóns
og láta ei grimman, geltinn seppa
gera spjöll á hátíð Jóns?
Ný rödd úr múgnum:
]eg hef slegið hundinn!
Margar raddir:
Heyr!
Sá, sem sló:
Hann skal ekki framar æpa.
Þetta er alþekt þý og læpa
úr flokk, sem bráðum dæmdur deyr.
Ræðumaður:
Synir Ingólfs, Egils, Njáls,
jeg ykkur kveð til þessa máls,
drengir, sem í er dugur og þróttur,
og dætur Guðrúnar Ósvífrsdóttur,
Bergþóru’ og Auðar, — jeg ykkur kveð
öll til þess að fylgjast með
og ganga undir fána Fróns
í fylking upp að leiði Jóns
Sigurðssonar.
Margar raddir:
Heyr!
Ræðumaður:
Því hjer
hinir allir stefnu’ hans svíkja.
Við einir skulum »aldrei víkja«,
og flokkur hans vor flokkur er.
IV.
Sólu móti suður’ í garði
sigurhetju minnisvarði
gnæfir hæst í helgum reit.
Hingað stefnir fólksins sveit.
En þar er fyrir fylking önnur
flokks, er líka man sinn ]ón,