Óðinn - 01.01.1936, Síða 36

36
Ó Ð I N N
Anna Pjetursdóttir
prófastsfrú á Hálsi í Fnjóskadal.
I
Frú Anna Pjetursdóttir frá Hálsi andaðist hinn 25.
febr. síðastl., rúmlega 64 ára að aldri. Dauði hennar
var eigi að eins
ástvinum hennar
mikið harmsefni,
heldur mun og
mörgum, sem henni
höfðu kynst, hafa
fundist tómlegra og
snauðara á heimili
hennar, þegar hún
var horfin.
Það má rekja
æfiatriði hennar í
fáum línum, en um
mannkosti hennar
mætti fara mörgum
orðum. Þó verður
það ekki gert hjer.
— Hún fæddist í
Vestdal í Seyðisfirði 12. nóv. 1871, og voru foreldrar
hennar Pjetur bóndi Sveinsson, hreppstjóraSveinssonar
í Vestdal, sem dáinn er fyrir löngu, og Ólöf Bjarna-
dóttir, sem enn lifir hjá frú Margrjetu dóttur sinni á
Egilsstöðum á Völlum, 102 ára gömul. — Anna sál.
naut góðrar fræðslu í æsku hjá hinum ágæta kennara
Lárusi sál. Tómassyni á Seyðisfirði, og síðar var hún
2 vetur við nám í Reykjavík. Hinn 21. júní 1896
giftist hún sjera Asmundi Gíslasyni á Bergsstöðum,
og bjuggu þau hjón þar 8 ár, en fluttust þá að Hálsi
í Fnjóskadal, þar sem hún átti heimili til æfiloka.
Þau eignuðust 4 syni, dó einn þeirra ungur, en hinir
þrír eru nú komnir á fullorðinsár.
Frú Anna var fríð kona og góðum gáfum gædd,
og frábærlega ötul og umhyggjusöm húsmóðir, hrein-
lynd og vinföst og hlýleg í viðmóti, ekki síst við þá,
sem minni máttar voru eða eitthvað amaði að. Það
kom sjer vel fyrir hana, einkum eftir að hún fluttist
að Hálsi, að hún hafði vanist umferðinni miklu á
Egilsstöðum, þar sem systir hennar og mágur, ]ón
sál. Bergsson, bjuggu með miklum dugnaði og skör-
ungsskap, enda . skorti hana sjaldan úrræði og kjark,
því margt kallaði að í þjóðbraufinni á Hálsi. Það
fóru líka margir hressari og glaðari frá henni, en
þeir komu. — Það var hennar hlutskifti, sem svo
Anna Pjetursdóttir.
margra annara góðra kvenna, að eyða æfi og kröftum
öðrum til hjálpar og hagsbóta. Það varð enginn hjer-
aðsbrestur, er hún hnje í val, en með sanni má heim-
færa til hennar hendingar Bjarna Thorarensen skálds:
» — — en þegar fjólan fellur bláa,
fallið það enginn heyra má,
en ilmur horfinn innir fyrst,
urta bygðin hvers hefur mist<(.
Söngröddin hennar fagra heyrist nú ekki lengur og
hún er horfin úr blómagarðinum sínum, sem hún kom
upp við bæinn sinn, þar sem henni var svo mikið
yndi að dvelja og starfa. Hún er horfin þeim vinum
sínum — blómunum — eins og öðrum hjer.
X.
II.
Þú straukst mjer ungum tárin blttt af brá
og baðst mig þess að gleyma stundarhörmum,
því alt af mætti eitthvað fagurt sjá
og allir væru’ í Drottins kærleiksörmum.
]eg hefði átt við þrautabeðinn þinn
að þerra dauðans sveita’ af köldu enni,
þess færi’ ei gafst og skýrt við skilnaðinn
til skuldar minnar nú við þig jeg kenni.
Jeg signi’ í huga hljóður þína gröf,
sem helgast nú af mörgum vinatárum,
en andi þinn á ekki’ í henni töf,
það er mín trú og bót í harmi sárum.
Jeg sje þig vakna eftir dauðans dá
í dýrðarljósi’, og gleyma öllum hörmum.
Því Drottinn sjálfur þerrar þína brá
og þig hann vefur sínum kærleiksörmum.
Þó milli okkar sjeu’ hin svörtu göng,
jeg sje þig brosa til mín gegn um tárin!
Þú gleðst viö fögur blóm og sælan söng
á sumarlandi bak við Hel og árin.
Gunnar Árnason
Löngum prestar
lands vors hafa
verið þjóðfjelags
þegnar bestu,
og menningar vorrar
máttarstólpar,
en preslsetrin
prýði sveita.
Því að kirkjunnar
kennimenn
voru oft fólksins
fyrirmyndir;
reyndust ráðhollir,
rjettu deilur,
og voru bjargvættir
bygða sinna.
III.
Og prestkonan mörg
var prýði sveitar,
elskuð og virt
af öllum lýði;
hússtörf hún kendi’
og hannyrðir
og siðfágun
sveita konum.
Prófastsfrú Anna
Pjetursdóttir,
sem húsfreyju sess
á Hálsi prýddi,
var göfuglynd
og góð kona,
fyrirmannleg
og fríð sýnum.
frá Skútustööum.
Hispurslaus, hrein-
oghollíráðum [lynd,
samhent elskuðum
eiginmanni,
stýrði’ hún garði
með stakri prýði
og gat sjer granna
og gesta Iof.
En margar stundir
milli starfa
sál hennar undi
í söngva heimi,
og blómálfa fjöld
við bæinn sinn
á vori hverju
hún vakti’ af dvala.