Óðinn - 01.01.1936, Síða 40

40
Ó Ð I N N
Eyrarbakka og alla leið austur til Heklu. Eitthvað af
þeirri leið fjekk hann hest. — Er hann kom úr þeirri
ferð, bauð jeg honum að fara með honum suður á
Reykjanes. Við lögðum af stað um miðjan ágúst og
fórum á reiðhjólum til Kefiavíkur. Þar gistum við hjá
Þorgrími lækni, skildum þar eftir reiðhjólin og fórum
gangandi út á Reykjanes og fengum bestu viðtökur
hjá ]óni vitaverði og konu hans. Þar vorum við svo
um kyrt næsta dag og skoðuðum hverina og hraunin;
fanst honum mikið til um það, sem hann sá. Þar var
þá gufuhver í fullri starfsemi og gaus hátt. Er við
vorum að reika um hæðirnar, komum við að stórum
eldgíg og fórum þar niður, það var mikill sandur ;
botninum og óskaði jeg að hafa þar fjölda af drengj-
um iil leika, það væri reglulega skemtilegur leikvöllur;
en Wadell sá gíginn í alt öðru ljósi. Þriðja daginn
hjeldum við svo til Keflavíkur og tókum hjól okkar
og riðum af stað eftir kvöldverð. A Vogastapa bilaði
hjólið, sem Wadell reið á. Við gerðum við það, en
svo bilaði það aftur í Vogunum, og urðum við svo
að ganga alla leið til Reykjavíkur og komum ekki
heim fyr en kl. 3 um nóttina. — Skömmu síðar átti
hann að fara hjeðan og var honum haldið samsæti í
K. F. U. M. áður. I því samsæti höfðum vjer annan
góðan gest. Það var stúdent Paul Ljunge frá Kaup-
mannahöfn. Hann var kominn í heimsókn til frænd-
fólks síns; hann var dóttursonur Quðmundar Thor-
grimsen frá Eyrarbakka. Hann dvaldi hjer hjá frú
Ástu Hallgrímsson, móðursystur sinni. Mjer var Páll
kunnugur frá Kaupmannahöfn, því að hann var drengur
í unglingadeildinni, þegar jeg var þar, 1908, og var
mjer sjerlega kær. Hann var einn af þeim ljúfustu
unglingum, sem jeg hef kynst. í samsætinu var glatt
á hjalla. Það voru sungin kvæði á íslensku, dönsku og
sænsku, og var bæði gaman og alvara á ferðum. —
Um Wadell er það að segja, að eitthvað 9 eða 10
árum seinna kom hann hingað aftur og var þá með
jarðfræðinga-leiðangri, er rannsakaði Vatnajökul, og
fundu þeir þá það, sem þeir nefndu Svíagíg eða eitthvað
þess háttar. Skrifaði Wadell bók um þá för á ensku
og sendi mjer hana. —
Jeg man vel eftir deginum, þegar Paul Ljunge fór
af stað, því þá kom fyrir mig atvik, sem jeg seint
mun gleyma. Loftur Guðmundsson hafði þá undan-
farið legið veikur af gömlu meiðsli í fætinum, rjett
neðan við öklann. Það þurfti að skera þar og var
það hvorki mikil eða hættuleg »operation*. Jeg kom
til hans um morguninn og fjekk að vita, að hann
ætti að fara til uppskurðarins þá um daginn. Við töl-
uðum ljettilega og næstum með gamansemi um þetta,
og var hvorki Loftur nje neinn af vinum hans kvíða-
fullur út af þessu. Kl. að ganga 5 fór jeg niður í
Templarasund til frú Ástu, til þess að kveðja Ljunge.
Þaðan ætlaði jeg niður í Zimsensbúð. Þegar jeg kom
að horninu á Skólabrú og Lækjargötu, varð jeg alt
í einu gripinn af þeirri dauðans angist, að jeg ætlaði
varla að komast úr sporunum. Mjer datt þá í hug,
að nú mundi verið að skera í fótinn á Lofti, og fanst
mjer eins og eitthvað ægilegt stæði yfir. Jeg reyndi
til að telja sjálfum mjer trú um að þetta væri tóm
vitleysa og ætlaði að halda leiðar minnar, en er jeg
kom að Amtmannsstígnum, tók angistin algerlega vald
yfir mjer. Jeg þaut eins og örskot heim og inn í
bænaherbergi mitt og bað fyrir honum; svo hvarf
alt í einu þessi angistartilfinning og jeg hálfhló að
sjálfum mjer. Svo datt mjer þetta ekki framar í hug,
fyr en Gísli bróðir hans kom til mín um kvöldið.
Hann sagði mjer þá, að Loftur hefði nærri því verið
dauður. Hann þoldi ekki svæfinguna og læknarnir
voru lengi að baxa við að fá hann til að anda, og
urðu svo að gera við sárið á honum vakandi.
Undirbúningur Ameríkuferðar.
Vorið 1913 fjekk jeg oft hið ágætasta veður á
kvöldin á leið minni heim frá Hafnarfirði. Jeg var
oft seint á ferð; fór ekki af stað frá Hafnarfirði fyr
en kl. 1U/2 eða svo. Gekk jeg þá einatt í -hægðum
mínum og skemti mjer við ýmsar hugsjónir, og bygði
skýjum hærri Ioftkastala. Fyrir löngu var sú hugmynd
komin inn hjá mjer, að Bessastaðir væru hinn ágæt-
asti staður til sumardvalar fyrir drengi úr báðum
bæjunum. Jeg hugsaði mjer að gaman væri að eign-
ast Bessastaði og stofna þar sumarheimili. Hafði jeg
hugsað mjer fyrirkomulagið alt og ofið í huganum
ótal æfintýri um þetta. Hugsaði jeg mjer að taka um
200 drengi, sem gætu dvalið þar frá því síðast í maí,
er skólum væri Iokið, og hafa þá fram í miðjan sept.
Skyldi hverjum virkum degi skift niður til rösklegrar
vinnu, því að nóg væri þar verkefni, og til íþrótta og
lærdóms. Ekkert gæti verið hollara hinum uppvaxandi
drengjalýð. Jeg Ijet ímyndunaraflið leika lausum hala
og skemti sjálfum mjer vel. Jeg bjó til á þessum
göngum mínum í kyrð næturinnar margar skáldsögur
út frá þessari hugmynd. Mig skorti aldrei fje til slíkra
framkvæmda, að byggja staðinn upp með þetta fyrir
augum. Jeg sá fyrir mjer þennan drengjahóp á aldr-
inum 8—14 ára og unga foringja fyrir hverjum 10
drengjum. Jeg sá hinn stóra svefnsal, með hengirúm-
um í röðum, og ranghala mikinn meðfram hlið skál-
ans, þar sem drengirnir hlypu eftir á morgnana í röð-