Óðinn - 01.01.1936, Síða 60

60
Ó Ð I N N
Undir leikur Eolsharpan,
Ilmi þrunginn miðdags svalinn. —
Þreyttur sveinn þar sest á foldu.
— Sælt er eftir leik að hvíla.
Hallar sjer að þvalri þúfu
Þar sem laufin sólu skýla.
Blundur læðist Ijettum fótum,
Leggur mjúka hönd á enni
Drengsins, svo að dúnmjúk værðin
Dularfull á augun renni.
Dökku augun óðar lokast,
Vndisroði skreyfir kinnar.
Vært hann sefur, óttast ekkert,
Eins og í faðmi móður sinnar.
Skógardísir drenginn líta,
Dátt að honum taka’ að láta,
Kyssa brár og kinnar strjúka,
Kollinn hrokna spönnum máta,
Fijetta síðan sveig úr laufi,
Setja’ á lokka’ — og þannig krýna
Eins og skáld, sem ætti’ að hylla,
Er menn lotning honum sýna.
Klíó þar og Melpómene,
Mentagyðjur, koma’ í leyni,
Brosa hýrt og hvísla saman:
»Hvað mun verða’ úr þessum sveini?c
„Og svo ekkert geti grandað
Gefa boð þær skógardúfum,
Að þær hylji unga sveininn,
Er þar sefur blundi ljúfum.
Flykkist þangað fuglaskari,
Flytja lauf og sveininn hylja
Undir breiðu’ af angan-viða
Ungu laufi’ — og barnið dylja
Fyrir snákum, fyrir björnum,
Fyrir öllu’, er granda megi,
Svo hann óhult sofi’ í náðum,
Saklaust barn á fögrum vegi.
Kallíópe kom þar líka,
Kátt varð þá á dísa fundi,
Sló hún hörpu’ og söng með sinni
Silfur-tæru rödd í lundi.
Inn í barnsins unga hjarta
Ómar bárust sem í draumi,
Festust þar, en flóðu seinna
Fram í glæstum ljóðastraumi.
Eftir þúsund árin tvennu
Enn þá geymast þessir hreimar,
Öld frá öld þeir ómað hafa,
Opnast við þá nýir geimar.
Þeim, sem á þá hrærðir hlusta,
Hefur skáldið margt að segja.
Meðan nokkur mentun geymist
Munu ljóð hans aldrei þegja.
Fr. Fr.
Ath.: Horaz, slíáld, var fæddur 8. desember árið 65 f. Kr.
I 4. kvæði 3. bókar sinnar dvelur skéldið við þá minningu
bernsku sinnar, er hann, þá 6 eða 7 ára, sofnaði einmana og
þreyttur á Vúltúr-fjalli, sem gnæfði upp yfir fæðingarborg hans,
Venusium (nú Venosa), og skógardúfur huldu hann myrtus- og
lárviðarlaufi, svo að allir, sem um það heyrðu, undruðust, að
hvorki birnir nje höggormar urðu honum að grandi. Þakkaði
hann það mentagyðjunum, og Irúði því, að hann væri undir
vernd þeirra. Kallfópe, Klíó og Melpómene voru þær menta-
gyðjur, sem Horaz hjet mest á til aðstoðar við skáldskap sinn.
— Þessi frásögn skáldsins er tilefni til kvæðisins hjer á undan.
Fr. Fr.
Ljóð.
í hitans mollu hljóðnar dagsins þys,
á Holmenkollen enginn svali bærist,
og höfgi svefnsins sest á minsta fis,
í sálu mína þögnin mikla færist.
Er augum renni’ eg yfir borgarhring,
er opinn faðmur Noregs fjalla’ og hlíða,
og upp til himins anga lauf og lyng,
sem líði reykur yfir hvolfið víða.
Mjer finst sem einnig angi’ í minni sál
og upp úr djúpi hugans reykir stíga,
er hverfa’ og líða upp um loftið blátt.
En undir niðri enn þá logar bál
og æskudraumar rísa’ á víxl og hníga,
mín dýpsta þrá til himins leitar hátt.
5. ágúst 1935.
A. J.

I