Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 62

62
0 Ð I N N
þessum umbótum. Meiri-Tungu-túnin, sem áður voru
kargþýfð og gáfu um 100 hesta, urðu á skömmum
tíma girt og sljettuð, og gefa nú með útfærslum og ný-
græðum 5-6 hundruð hesta, því þeir bræður ljetu
svo sem ekki sitja við þúfnasljettun eina, heldur hafa
á síðari árum rifið sundur með jarðyrkjuvjelum marga
ha. af móum, og nú má svo heita, að í Meiri-Tungu
sje nú að mestu leyti heyjað á vjelunnu og ræktuðu
landi, í stað þýfðra reitings-slægna áður, og fram-
fleytir jörðin nú betur tveimur búum en einu áður.
Einnig voru þeir bræður fyrstir manna að byggja
íbúðarhús úr timbri fyrir aldamót, sem þeir hafa svo
aukið og umbætt á síðustu árum. Kerrur til flutninga
keypfu þeir fyrstir manna, og nú síðar flutningabíl,
eftir að þeir komu til sögunnar.
En jafnframt því, að bæta jörð sína og húsakynni,
tóku þeir virkan þáft í ýmsum sveitar-málefnum, og
verður þess getíð síðar.
Eftir lát móður sinnar hjeldu þeir bræður áfram
fjelagsbúi. Skiftu þeir nú þannig verkum með sjer,
að Bjarni fór fil sjávar á vetrarvertíðum, lengst af í
Þorlákshöfn, en Þorsteinn gætti bús. Skrapp þó til
róðra að Loftsstöðum eða í Háfssand, er gæftir voru.
Um þessar mundir lærði Þorsteinn orgelspil hjá
Einari organista í Hafnarfirði, og spilaði hann lengi
síðan í kirkjum; hefur stundum haft þrjár kirkjur í
einu og spilað sinn sunnudaginn í hverri, t. d. Ar-
bæjar-, Marteinstungu-, og áður fyr Háfsstaða- eða
Kálfholtskirkju, en er nú hættur þessu starfi fyrir
nokkru, vegna sjóndepru. Var Árbæjar-kirkja fyrsta
kirkjan, sem fjekk orgel þar um slóðir (1890), og var
Þorsteinn þar fyrsti organisti. Og tvímælalaust hefur
hann mjög mikið stutt að auknum og bættum kirkju-
söng í nágrenni sínu. Auk þess hafa margir notið
óteljandi ánægjustunda á heimili hans, er hann, sá
glaði og gestrisni maður, var sestur við orgelið og
»tók lagið«. Svo var það að minsta kosti á meðan
orgel voru fágæt á sveitaheimilum, og enda miklu lengur.
2. júlí 1899 gekk Þorsteinn að eiga frændkonu sína,
Þórunni Þórðardóttur, alþingismanns Ouðmundssonar
frá Hala í Ásahreppi, hina mestu ágætiskonu. En
móðir Þórunnar og fyrri kona Þórðar var Valdís
Ounnarsdóttir frá Sandhólaferju, en Gunnar var bróðir
Jóns heitins í Meiri-Tungu; eru þau hjón því að
öðrum og þriðja að frændsemi.
Nokkru eftir hjónabandið lærði Þórunn ljósmóður-
störf, og hefur stundað þau síðan með stakri lipurð
og hepni, svo að á þeim 28 árum, sem hún hefur
verið ljósmóðir, hefur engin kona dáið af barnsförum,
sem Þórunn hefur verið hjá.
Auk þess má segja, að Þórunn hafi verið hjúkr-
unarkona í nágrenni sínu, því oft er leitað til þeirra
hjóna, ef veikindi ber að höndum —, og margra
augum hafa þau lokað í síðasta sinn. Og ótaldar eru
læknisferðirnar, sem Þorsteinn hefur farið um æfina.
Hefur þá oft komið sjer vel, að hann hefur jafnan
átt góða hesta og ekki verið hestasár. Um Þorstein
á vel heima þessi Ijóðlína:
„Skjótur varstu, vinur, að vitja manns í neyð“.
En fyrir þennan þátt einan væru þau hjón verð
meiri og loflegri ummæla en hjer er rúm fyrir. Þar
verða að nægja blessunaróskir þeirra, sem þau hafa
hjúkrað.
Þau Þorsteinn og Þórunn hafa eignast þrjú mann-
vænleg börn, tvo drengi og eina stúlku, sem öll eru
upp komin heima hjá foreldrum sínum.
Bjarni, oddviti í Meiri-Tungu, er giftur Þórdísi
Þórðardóttur frá Hala, hálfsystur Þórunnar. Er móðir
hennar Kristín Gunnarsdóttir frá Sandhólaferju, síðari
kona Þórðar alþm. Guðmundssonar; er hún enn á lífi
hjá þeim hjónum Bjarna og Þórdísi. Hún hefur verið
blind um 20 ár.
Þórdís er hin besta kona, eins og hún á kyn til,
greind vel og sönghneigð. Börn eiga þau 4 á lífi,
tvo drengi og tvær stúlkur, og mistu auk þess tvo
drengi í æsku. 011 eru börnin skýr og mannvænleg.
Bjarni hefur verið oddviti Holtahrepps síðan 1911,
en áður hafði Þorsteinn bróðir hans það starf á hendi.
En í hreppsnefnd hafa þeir löngum verið annar eða
báðir. Auk þess hefur Bjarni oft verið tilnefndur af
sýslumanni Rangárvallasýslu til ýmsra mats- og sáttar-
gerða, og hafa tillögur hans jafnan þótt gefast vel,
því maðurinn er vel viti borinn, góðgjarn og í hví-
vetna góður drengur.
Vegamál sýslunnar eru honum vel kunn, því á ár-
unum frá 1896 til 1930 mun varla hafa verið lagður
svo sýslu- eða hreppavegur í Rangárvallasýslu, að
Bjarni í Meiri-Tungu væri þar ekki við riðinn. Hann
hefur sagt til, hvar veg skyldi leggja, mælt fyrir hon-
um og stjórnað verki, í flestum tilfellum. — Var oft
undravert, hvað honum tókst að koma áfram miklu
verki fyrir litla peninga. Sýslunefndarmaður fyrir
Holtahrepp hefur Bjarni verið um nokkur ár.
Bjarni gekk í Flensborgarskólann í Hafnarfirði
1895—’96, og skaraði hann þar svo fram úr að náms-
hæfileikum, að við burtfararpróf, vorið 1897, hlaut
hann eina þá hæstu einkunn, sem gefin hafði verið
við þann skóla fram að þeim tíma. Þó hafði hann
stundað róðra báðar vertíðarnar í Þorlákshöfn, því að