Óðinn - 01.01.1936, Síða 70

70
Ó Ð I N N
U n g a k o n a n : ]á, en það er á þínu valdi, hvort
hann kemur nokkurn tíma aftur. Hann kemur til að
fá fullnaðarvissu sína um það, hvort við getum ekki
orðið laus við þinri fjelagsskap, þína návist. Hann
ætlar ekki að koma hingað fleiri ferðirnar, ef hann
fær nú ekki tryggingu fyrir því, að mega eftirleiðis
njóta mín einnar — í einrúmi — án þinnar afskifta-
semi; þíns eltingaleiks. Honum er full alvara. Hann
ætlar ekki að taka þátt í þessum skrípaleik nje vera
áhorfandi lengur. Þú veitst nú hvað af því hlýtst, ef
þú hættir ekki samstundis að vera skuggahliðin á
minni tilveru og varna mjer ástalífs og yndis.
Það er barið á útidyrnar. Gamla konan hefur
lagað sig alla til fyrir framan spegilinn — fer til
dyra — breiðir út faðminn á móti manninum. fiann
aftrar henni hægt — bandar henni frá sjer mjög
hæversklega — kemur inn — kyssir ungu konuna,
er samt raunalegur og niðurdreginn. Gamla konan
lætur ekki á neinu bera.
M a ð u r i n n [við ungu konuna — mjög ástúðlegal:
Ætlar þú að tala við mig einslega — nú í fyrsta
skifti?
Þau ganga til herbergisdyranna — opna — fara
inn. Gamla konan fer inn í herbergið á eftir þeim
og lokar dyrunum. Þau heyrast tala hátt, en engin
orðaskil. Eftir nokkra stund kemur maðurinn fram
fyrir, niðurlútur, á í sálarstríði — á eftir honum
kemur unga konan og byrgir andlitið. — Seinast
kemur gamla konan og er nú allsneypt.
Maðurinn (titrar af geðshræringu): Þessu má
ekki fram vinda. Slíku sambandi verðum við að slíta
í tíma — slíta alla þessa bláþræði, áður en þeir eru
snúnir saman og gerðir óslítandi. Við verðum að
gleyma að muna hvort annað, muna að gleyma hvort
öðru.
Unga konan (fellur til fóta honuml: Ó, fyrir
Guðs skuld yfirgefðu mig ekki. Jeg afber það ekki,
að þú yfirgefir mig. — Jeg lifi það ekki af.
Maðurinn: Hvað annað get jeg gert? Segðu
mjer einu sinni fyrir alt: Hvað veldur því, að þú getur
ekki losað þig við þessa gömlu, ljótu, leiðinlegu fylgju
— þessa alt af og alstaðar óboðnu, óvelkomnu
kerlingu?
Gamla konan [setst — fer að prjónaj: Jeg
mætti segja það, mjer til afsökunar og mínu fram-
ferði, að heitmey þín er þrjátíu árum eldri en jeg
og náttúríega unglegri, en þar sem jeg er nú svona
miklu yngri, geri jeg kröfu til að ungir karlmenn
gangi mig ekki á bí eða forsmái mig — að jeg ekki
segi — láti sjer bjóða við mjer. Það er nú líklega
ekki að nefna, að þeir fái ást á mjer — eða ekki
lítur út fyrir það.
Maðurinn: Hvað á þetta að þýða? Jeg skil
ekki þetta. Hún er áreiðanlega vitlaus — gamalær.
Gamla æsku geta þeir elskað, en ekki unga elli.
Unga konan [enn á knjánum): Hún er jeg!
unnustan þín.
Maðurinn hopar aftur á bak, í áttina til útidyranna
— bandar á móti gömlu konunni — opnar munninn,
en kemur ekki upp orði — fer.
Unga konan fellur fram og deyr. Birtan í stofunni
verður snjóhvít.
Gamla konan [leggur frá sjer prjónana —
stendur upp — gengur út á gólf): Já, talið þið um
varanlega ást, ef þið viljið, eilífa ást, hjónaást, ykkur
er það ekki of gott [hlær kuldahlátur — vefur lík
æsku sinnar inn í brúðarlínið og fer með það inn í
herbergið).
TJALDIÐ
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin II.
Frh.
Ferðin til Ameríku.
Á Iaugardaginn 15. nóv. fór jeg svo af stað í mína
lengstu ferð. Það þótti mjer verst, hve afar-mállaus
jeg var í ensku. Jeg hafði að vísu lesið ensku í þrjú
ár í skóla, en haft hana út undan, og frá þvi um
1889 og fram að þessum tíma hafði jeg lítið Iesið,
og enn minna tækifæri haft til þess að tala hana.
Jeg tók með mjer enskunámsbók Geirs T. Zoega, og
las hana á leiðinni. Vjer fengum hina verstu storma
í hafi. Við vorum tveir farþegar, Gísli Guðmundsson
gerlafræðingur og jeg. Við dvöldum miðskips, hjá
skipstjóranum, Jóni Jónassyni, og þrengdi hann mjög
að sjálfum sjer, til þess að okkur mætti líða sem best.
Hann var skemtilegur og einkar háttprúður maður,
og fjekk jeg á honum enn meiri mætur með hverjum
degi. Allir skipverjar urðu góðir vinir mínir, þeir, sem
ekki voru það áður. — Vjer fengum storm mikinn
og stórsjó í Atlantshafinu og dáðist jeg að, hve vel
skipið klauf hinar háu öldur; það var næstum því
eins og það nenti ekki upp á hæstu bylgjuhryggina
og smýgi svo í gegn um þær, meðan löðrið nær huldi
alt skipið. Jeg var oft uppi í stjórnarturninum og