Óðinn - 01.01.1936, Qupperneq 72

72
Ó Ð I N N
klukkuslund í gegn um ótal götur. Jeg hjelt, að hann
væri að fara lengri leið en hann þyrfti, til að fá meiri
borgun, en loksins var numið staðar við hús eitt, sem
ekki var mjög stórt. Þar voru dyr opnar og ljós á
ganginum. Kom þar út gildvaxinn og all-búralegur
aldraður maður, snöggklæddur, og með axlabönd utan
yfir luralegri peysu. Hann tók á móti mjer. Jeg borg-
aði ökumanni og bað hann að koma kl. 9 um morg-
uninn og aka mjer niður að tollbúðinni. Mjer var dá-
lítil fróun í því, að lögregluþjónn gekk fram hjá í
þessu, og til þess að vekja athygli á mjer endurtók
jeg hátt: »Komdu aftur kl. 9 í fyrramálið*. Svo fór
jeg inn með þeim axlabandaða, inn langan gang og
upp brakandi stiga, inn í herbergi, sem hann vísaði
mjer á. I herberginu voru ekki önnur húsgögn en
feikna stórt rúm, einn trjestóll og hátt púlt með hall-
loki. Þar á stóð kertastika með þumlungs háu kerti,
sem hann kveikti á, og var ekki annað ljóstæki í
herberginu. Jeg heyrði mann hrjóta mikið í næsta
herbergi, því að eins þunt þil var á milli. Jeg ætlaði
mjer að aflæsa herbergi mínu, en þar var ekki önnur
læsing en »klinka«. Mjer fanst þetta vera fullmikil
»temperance«. Jeg háttaði skjótt og slökti Ijósið, því
kertið var nær brunnið út; svo fól jeg mig Guði og
sofnaði vært um kl. 3. Kl. 7 V2 fór jeg á fætur og
gekk ofan stigann, og hitti þar sama manninn, eins
búinn og áður. Hann bauð mjer svo inn í stofu og
kveikti á gasljósi. Svo fjekk jeg ágætt te, og egg
með steiktu fleski. Gistingin og morgunverðurinn var
afar-ódýrt. Gamli maðurinn var skrafhreyfinn og hinn
alþýðlegasti. Kl. 9 kom ökumaður minn og ók mjer
niður á tollbúð, og fór með dót mitt á afgreiðslu
skipsins. Jeg fór með vindlapakkann og fjekk mína
9 shillinga útborgaða, en pakkann settu þeir upp á
hillu og báðu mig að sækja hann um leið og út á
skip væri farið, en það væri kl. 2, er skipsganga
byrjaði. Jeg fór svo út í bæ að skoða mig um. Svo
á tilsettum tíma kom jeg aftur, og var þá sendur toll-
maður með mjer að bera pakkann, og átti hann að
biðja einhvern af brytunum að afhenda mjer hann,
er skipið væri komið úr landhelgi. — Mjer þótti vænt
um að fá kunnugan leiðsögumann til fylgdar og leið-
beiningar. Hann vísaði mjer líka vel til vegar fram á
skipið, þar sem jeg átti að vera. Jeg ætlaði að gefa
honum 2 sh. í ómakslaun, en hann neitaði og kvaðst
vera embættismaður stjórnarinnar, og mætti ekki taka
á móti neinu.
Jeg var nú kominn fram á stærsta skipið, sem jeg
hafði sjeð, og er jeg stóð þar á þilfarinu, vissi jeg
ekki fyrri til en að mjer óð hár og glæsilegur maður,
og Iyfti upp hatti mínum og sperti upp á mjer augna-
lokin, og kinkaði svo kolli og sagði: »A11 right!«, og
fór svo. Jeg skildi að þetta væri læknir, sem væri
að gæta að, hvort farþegar hefðu ekki augnasjúkdóm.
Nú hafði jeg mist sjónar á tollmanninum, og hugs-
aði að erfitt gæti orðið fyrir mig að leita uppi þann
bryta, sem geymdi vindlana. Nú voru allir farþegarnir
látnir ganga í röð í gegn um þröngt hlið, og um leið
og komið var úr þrengslunum, voru manni fengnir
tveir seðlar með númerum á; annar táknaði sæti við
borðið og hinn klefa og rúm. — Nú fór jeg að litast
um á þilfarinu og fanst mikið til um stærð skipsins
og það, sem jeg sá þar. Kl. um 3 kom jeg auga á
tollþjóninn. Hann kom beint til mín og sagði, að sjer
hefði dottið í hug að skreppa fram á skip, til þess
að leiðbeina mjer, hvar jeg ætti að finna vindlana.
Hann fór með mig í gegn um ótal ganga, þar til við
fundum brytann. Tollþjónninn sagði honum, að hjer
væri sá, er ætti pakkann, og mætti jeg fá hann, er
komið væri út úr landhelgi. — Svo urðum við sam-
ferða upp á þilfar. Jeg var mjög hrærður yfir greiða-
semi hins unga manns, og þakkaði hið besta, sem
jeg kunni. Svo segir hann: »Nú er jeg ekki þessa
sfundina í þjónustu stjórnarinnar, þetta er frítími rninn*.
Fyrst skildi jeg ekki, hvað hann ætli við, en svo rann
upp fyrir mjer sem ljós, að nú gæti hann að ósekju
þegið ómakslaunin. Jeg fók svo 2 shillinga upp úr vasa
mínum og varð hann glaður við. Svo skildum við
með bestu virktum. Jeg hló að þessu í huga mínum,
en seinna sá jeg að þetta var alveg rjett. Nú var
hann ekki sendur af neinum, og þetta var frítími
hans. Kl. 4 var lagt af stað; skipið hjet »Megantic«
og var eitt af skipum White Star-línunnar. Jeg fjekk
seinna að vita, að það var 550 fet á lengd og 69 fet
breiðast. Jeg gerði mjer ljósa stærð skipsins með því,
að raða eftir þilfarinu 5 Mentaskólum (100 fet á lengd
hver), eins og Mentaskólinn í Reykjavík, og gat þó
verið meira en 10 feta sund á milli skólanna.
Samt fanst mjer skipið ekki stórt, er það sigldi fram
hjá »01ympic«, stærsta skipi línunnar. — Annað far-
rými var hjer um bil í miðju skipi, rjett fyrir aftan
fyrsta farrými. Það hafði 5 þilför, eins og loft í fimm-
lyftum húsum. Alt á þessu öðru farrými var svo »fínt
og flott«, að jeg hafði enga prýði sjeð slíka á fyrsta
farrými dönsku skipanna, er fóru á milli íslands og
Danmerkur. Jeg þóttist sjá, að jeg yrði talsvert ein-
mana, hálf-mállaus, því að mjer fanst, að aldrei mundi
jeg hafa hugdirfð til að ávarpa nokkurn að fyrra bragði
á minni bjöguðu ensku.
Þegar verið var að úthluta klefunum og borðsæt-