Óðinn - 01.01.1936, Page 75

Ó Ð I N N
75
ungur maður, hjelt prjedikun út frá spurningunni: Hvað
virðist yður um Krist? Hvers son er hann? — Það
var stærsta spurning veraldarinnar. Hann prjedikaði
skörulega og talaði svo ljóst og greinilega, að jeg
skildi nær hvert orð og var hróðugur yfir ensku-
kunnáttu minni. (Jng stúlka sat við hlið mjer í kirkju-
stólnum. Hún hefur sjeð, að jeg var ókunnugur.
Hún heilsaði mjer eftir messu og spurði mig, hver
jeg væri og hvaðan. Jeg sagði henni það. Hún var
mjög hrifin af því, að prestur frá Islandi hefði komið
í kirkju þeirra, og fór og kynti mig prestinum, Rev.
Merritt Gregg, og djáknanum, föður sínum, Mr. Smith.
Þeir voru mjög vingjarnlegir og frjettu mig um ferðir
mínar. Jeg spurði, hvort jeg mætti hripa upp fyrsta
sálminn í vasabók mína. Þeir kváðu þess ei þörf og
báðu mig að taka bókina með mjer, og skrifuðu nöfn
sín á hana. Jeg tók eftir, að á auglýsingu við kirkju-
dyrnar stóð, að sami presturinn mundi prjedika um
kvöldið kl. 7 á sama stað, og tala um efnið: »One
won by one<: »Einn unninn af einurn*. Jeg einsetti
mjer að heyra það. — Jeg sá á leiðinni heim á hótel
mitt stórar auglýsingar á götuvögnum og annars-
staðar, að frægur prestur frá Winnipeg ætti að tala
í kirkju einni kl. 4 síðdegis, og aðgangur væri aðeins
fyrir karlmenn. — Eftir að jeg hafði borðað, fór jeg
út að skoða mig um, og gekk fram hjá stóru og
fínu hóteli. Alt í einu heyrði jeg barið í glugga, og
leit þangað ósjálfrátt, án þess að mjer dytti í hug, að
það gæti verið til mín. Mjer til mikillar gleði sá jeg
andlit Watson’s, vinar míns unga. Hann kom svo
hlaupandi út á götu til mín og urðu þar fagnaðar-
fundir. Hvor um sig höfðum við haldið, að hinn hefði
farið með morgunlestinni. Nú vorum við lengi á göngu
og fórum svo í kirkju kl. 4, að hlusta á Winnipeg-
manninn. Hann talaði hátt og með ákafa, en sá galli
var á, að jeg skildi varla heila setningu, og fór þá
að dvína ánægjan yfir ensku-skilningi mínum. — Kl. 7
fór jeg aftur í Baptista-kirkjuna einn, því Watson
ætlaði eitthvað með frænda sínum. Jeg var leiddur í
sama sætið og áður, við hlið sömu ungu stúlkunnar
og um morguninn. Ræðan var ágæt og jeg skildi
hana vel. Það voru margar auglýsingar um starf kom-
andi viku í söfnuðinum, svo í endalok auglýsinganna
sagði presturinn frá því, að óvanalegur gestur væri í
kirkjunni, prestur frá Islandi, og væri að fara vestur
í Canada og Bandaríkin, að starfa meðal hins íslenska
æskulýðs þar, og hvatti söfnuðinn að biðja fyrir mjer
og starfi mínu, og sjálfur bað hann hjartnæma bæn
fyrir mjer í kirkjubæninni. Að guðsþjónustunni Iok-
inni átti að vera samkoma niðri í fundasal kirkjunnar
í kjallaranum. Mjer var boðið þangað. Presturinn setti
mig við hlið sjer á upphækkaðan pall. Þetta var eins
konar vitnisburðar-samkoma. — Unga stúlkan, dóttir
djáknans, ljek á harmonium. Fyrst var sungið: »Ó, þá
náð að eiga Jesúrn*, og svo sagði presturinn: »Nú
talar rev. Friðriksson frá íslandi*. — Jeg stóð upp,
og alt í einu varð mjer Ijóst, að jeg átti að tala á
ensku, og svitnaði niður í tær. Jeg bað Guð í hljóði
og byrjaði síðan. Það var hlustað með djúpri athygli.
Mjer fanst orðin, sem jeg þurfti að nota, koma til mín,
og þurfti ekki að leita eftir þeim. Jeg man ekkert
um hvað jeg talaði, það hefur víst verið um það gamla
og nýja fagnaðarerindi. Jeg sá nokkrar konur með
tárfylt augu, og datt í hug, að það væri af sársauka
að heyra enskuna svona útleikna. Jeg held, að jeg hafi
talað í 10 mínútur eða svo. A eftir mjer töluðu ýmsir,
það voru stuttir vitnisburðir. Svo var beðið og sungið.
Á eftir auglýsti presturinn ýmsar samkomur; jeg hlust-
aði ekki á þær. Svo fór presturinn fram að dyrum
að kveðja fólkið, en margir þyrptust í kring um mig
að þakka mjer fyrir; jeg spurði, hvort þeir hefðu
skilið mig, og kváðust þeir hafa skilið ágætlega. Einn
16 ára piltur, sonur djáknans, bauðst til að sýna mjer
K. F. U. M.-húsið á eftir. Loks voru flestir farnir, og
þá kom presturinn inn og djákninn með honum.
Presturinn þakkaði mjer hjartanlega fyrir komuna, og
sagði, að söfnuðurinn hefði beðið hann að þakka mjer
fyrir þá uppbyggingu, sem jeg hefði fært þeim, og
beðið sig að afhenda mjer þessa litlu gjöf, sem vott
um þakklæti hans, og hafði gjöfin verið lögð fram
við dyrnar. Það voru 9 dollarar og 67 cent, til starfs
míns. Jeg var sem himinfallinn, en mjer fanst alt í
einu jeg sjá föðurauglit Guðs brosa til mín, eins og
hann vildi segja: »HeIdurðu að þú þurfir að vera
hræddur; jeg er með þjer og hef gefið þjer þetta
teikn. I morgun í framandi heimsálfu, í borg, þar sem
þú þektir engan, og nú heill söfnuður af vinum, sem
hafa beðið fyrir þjer og gefið þjer kærleiksgjöf*.
Go, labour on! — Jeg sagði prestinum, hvernig jeg
skildi þetta sem orð frá Guði, og þakkaði eins og
jeg gat. Svo skildum við með blíðu. — Pilturinn fór
með mig til K. F. U. M. og sýndi mjer hið stóra hús
fjelagsins; en jeg komst þar ekki í kynni við neinn,
það var svo seint um kvöldið; svo fylgdi pilturinn
mjer á hótelið til gistingar, Jeg gleymi aldrei þessu
kvöldi í Halifax. —
Næsta morgun, 1. des, fór jeg af stað með eim-
lestinni kl. 8. Nú hafði jeg að eins þriðja farrými að
skemta mjer við. Það voru að eins harðir trjebekkir,
og var hverjum vagni skift niður í bása, með 4 sæt-