Óðinn - 01.01.1936, Síða 85

Ó Ð I N N
85
Háskóli íslands.
Myndin, sem hjer fylgir, sýnir
Háskóla íslands, eins og hann á að
verða. Hann er nú í byggingu, og
var hornsteinninn lagður 1. desember.
þetta ár, af Haraldi Guðmundssyni
kenslumálaráðherra, en ræður fluttu
við það tækifæri Alexander ]ó-
hannesson prófessor og kenslumála-
ráðherrann. — Að því búnu hjelt
Háskólinn fjölment og skemtilegt samsæti á >Hótel Borg«, og voru þar margar ræður fluttar. — Það er stórt
framfaraspor, að fá hjer reista háskólabyggingu, og það er sagt, að hún verði stærsta hús bæjarins. —
Sá maður, sem fremur öllum öðrum hefur gengist fyrir því, að koma þessu verki í framkvæmd, er Alexander
Jóhannesson prófessor, og hefur >Happdrætti Háskólans* mikið stuðlað að því.
manni hitnaði um hjartaræturnar við að sjá það.
Röddin var mikil og þung, en þýð, og raddskiftin
ekki mikil, en mjög áhrifarík. Hann talaði um »mikil-
vægi heiðingjatrúboðsins*. Hann sagði í upphafi ræðu
sinnar, að hann hefði ekki viljað láta undir höfuð
leggjast að taka boðinu, og ferðast 1300 mílur, til
þess að tala fyrir um 5 þúsund stúdentum, saman
komnum frá meira en 750 mentastofnunum, um þetta
málefni, sem sjer yrði alt af kærara og kærara. —
Hann mintist á það, að Wilson forseti hefði verið að
útvelja sendiherra til Kína, og hefði farið þess á leit
við John R. Mott að taka það að sjer, og kvaðst
hann sjálfur hafa lagt mjög að honum; en þá hefði
Mott svarað, að það verk, sem Guð hefði gefið hon-
um, væri skylda, sem ætti enn þá meiri kröfu til sín.
— Ræða hans var ákaflega vekjand! og uppörfandi,
og vitnisburður hans um Krist var svo skýr, að ekki
var hægt að dyljast þess, hvar hann sjálfur stæði í
kristilegu tilliti. —
Síðasta kvöldið var áhrifa mest af öllum þessum
stórfelda fundi. ]ohn R. Mott hjelt stutta, en stórfelda
ræðu um skyldur vorar, að láta ekki eldinn í oss
dofna, er vjer ættum nú að dreifast hver til síns dag-
lega starfs. — Vara-forseti fundarins las upp lista
yfir nöfn þeirra trúboða þessarar hreyfingar, sem á
síðustu fjórum árunum höfðu dáið í þjónustunni, á
hinum ýmsu svæðum trúboðsins; voru það 53 nöfn,
og hlustaði þingheimur á það standandi. — Síðan
spurði Mott, hverjir vildu nú gerast sjálfboðaliðar í
þeirra stað, og lofa að fórna sjer til kristniboðsins,'
ef það væri Guðs vilji, og bað þá, sem þetta hefðu
ráðið með sjer, að koma fram, upp á pallinn. Það
gáfu sig fram um 200 manns, og var það hrífandi
sjón, að sjá þennan skara af ungum mönnum og kon-
um með alvöru á brá, og ef til vill eftír mikla bar-
áttu, standa þar og vígja þannig líf sitt Guði og vilja
hans. — Sheerwood Eddy hjelt síðan ákaflega áhrifa-
mikla ræðu til þeirra, og allra fundarmanna, og held
jeg að flestum í þessum fjölmenna hóp hafi þá vöknað
um augu.
Bæjarstjórn Kansas City var á fundinum þetta kvöld
og bar John R. Mott bænum þakkir fyrir hina framúr-
skarandi. gestrisni, að hýsa og fæða svo marga gesti
allan þingtímann. —
]eg get ekki stilt mig um að geta um tvent
skringilegt, sem kom fyrir mig þessa dagana. Annað
var það, að 3. janúar spurði sjera Drach mig, hvort
jeg hefði sjeð það, sem »Kansas-Star« hefði birt um
mig daginn áður. — Jeg kvað nei við því, og þótti
mjer undarlegt, að skrifað væri um mig í blöðunum,
þar sem jeg kom ekkert opinberlega fram á fundinum.
Hann náði svo í blaðið og sýndi mjer. Það var all-
löng grein, og lá mjer fyrst við að hlæja, því aldrei
hef jeg sjeð jafn-margar vitleysur saman settar í ekki
lengra máli; en svo gramdist mjer, því að þetta var
skrifað þannig, að ætla mátti að þetta væri alt haft
eftir mjer. Fyrst var byrjað á því að segja, að einn
af hinum eldri herrum, heiðursgestum mótsins, væri
rev. Friðriksson frá Islandi. Svo var lýsing á útliti
mínu, og var ekkert við hana að athuga; en svo komu
vitleysurnar. Það stóð, að í salnum hefði verið kalt,
en meðan aðrir hefðu vafið að sjer »pelsunum«, hefði
jeg setið yfirhafnarlaus og veifað mjer með söngbók-
inni, eins og jeg þyldi ekki við fyrir hita. Svo þetta:
i