Andvari - 01.01.1975, Blaðsíða 22
20
JAKOB JÓNSSON
ANDVARI
minnir á erfiljóð séra Hallgríms eftir dóttur sína. en Gísla er ekki tamt
tungutak hinnar gömlu kirkju á slíkri stund. Hann dvelur við minningarnar,
vonir og vonbrigði, en ódauðleikavonin birtist í þessum einföldu ljóðlínum:
„Og brott ertu farin til framandi lands,
sem fréttir ei til okkar ber.“
Þó er eitt kvæði, sem mér virðist svo sérkennilegt, og í rauninni ólíkt
flestum öðrum skáldskap íslenzkra skálda, að ég get ekki stillt mig um
að taka það upp í heild. Það nefnist ,,I sjúkrastofunni“ (Fardagar, bls. 31):
„Þau sitja hrygg og horfa út í bláinn
og halda, að ég sé dáin.
En inn um gluggann glaðar raddir óma,
og gróðrar angan, smáfugls vængjahlak,
og f jarri heyrist fyrsta lóukvak
í fögruni samleik vorsins gígjuhljóma.
Æ, ég er þreytt á þessi litla rúmi,
á þessum höfga, sorg og kvala róm.
Mig langar út i sólskin, söng og blóm.
Eg sé ei lengur til í þessu húmi.
0, verið sæl, ég veit þið skynjið eigi.
Eg varfa líni og hljóðlát stíg af sæng.
Nú finn ég mér er lyft á léttum væng,
svo líð ég wpp mót sól og glöðum degi.
Þau hryggjast enn og horfa út i bláinn
og halda, að ég sé dáin.
Þetta virðist vera ólíkt Gísla, og þó held ég, að einmitt þarna sé
hann allur.
Gísli Jónsson þýddi allmikið af ljóðum erlendra skálda, einkum til
söngs, og eru þau öll vel gerð, en við eitt af frumortum ljóðum hans gerði