Andvari - 01.01.1975, Qupperneq 120

118
INDRIÐI INDRIÐASON
ANDVARI
þó varð að freista þess. Ég bar upp við hann ósk rnína, og hann galt henni
jáyrði með svolítið undrunarkenndu brosi.
Við feðgar stigurn á bak. Það var góður púði við hnakkinn. Farið var fetið
niður fyrir túnhliðið, og svo lét hann Brúnku fara á léttu skjögti niÖur Ósa-
stiginn. Ekkert sást til mannaferða, er komið var niður á brautina, en nú hvatti
hann Brúnku spora. Litlu síðar heyrðum við eftirreið. Ketill bróðir minn
hafði ákveðið að fara einnig til móts við Stefán, látiÖ sækja hest og hafði
nú náð okkur. Stundarkorni síðar sáum við til ferða tveggja manna, og bar
fundum skjótt saman. Ég bar kennsl á Þórólf, beinn og hár í sæti og hinn hof-
mannlegasti. Idinn var minni fyrir sér og lútti lítið í hnakknum. Þeir köstuðust
á kveðjum svolítið álengdar, og Þórólfur mælti hátt og hressilega: ,,Ég held ég
þurfi ekki að kynna ykkur, — þetta er hann IndriÖi, og Stefán þekkja allir.“ -
Það er skrítið og hafa þó aldrei séð hann, en auðvitað á hann við myndina
framan við fyrsta bindið, hugsaði ég. Þeir Stefán og faðir minn riðu þétt hvor
að öðrum og tókust í hendur: „Komdu sæll og blessaður." Kveðjan var sú sama
hjá báðum, hlýleg og þokkafull, og þeir litu rannsakandi augnráði hvor á
annan líkt og þeir væru að meta og athuga. Þórólfur sat keikur hest sinn og
veitti þeirn nána athygli, og stafaði sterku brosi af andliti hans. Síðan rétti
Stefán mér höndina og sagði við pabba, að hann geymdi eitthvaÖ þar að baki
sér, og ég seildist langt til handarinnar. Handtakið var þægilegt, höndin ekki
fyrirferðarmikil og svolítið lúaleg. Svo sneri faðir minn Brúnku við, og þeir
létu hestana stíga liðugt út brautina í átt heim að Fjalli. Það var blíða og kyrrð,
en sól skein við hafsbrún austan Víknafjalla. Liðið var að miðnætti.
Ég hafði orðið fyrir hálfgildings vonbrigÖum. Hugmyndir mínar höfðu
tekið kollsteypu. Það var ómögulegt að þekkja Stefán af myndinni í Andvökum,
sem ég hafði svo oft virt fyrir mér, þetta mikla afturkembda dökka hár og skegg
og ábúðarmikill svipurinn. Þetta var þreytulegur, skolleitur, þunnhærður maður
í engu frábrugÖinn sumum nágrönnum mínum, en það var víst orðið langt síðan
þessi mynd var tekin. Auk þess var hann ekkert sparibúinn eða á neinn hátt
framandlegur, eins og menn áttu að vera, sem komu frá Útlandinu. Reiðtreyjan
hans stóðst engan samjöfnuð við molskinnsstórtreyju föður míns, sem hann var
í á ferðalögum. Og hvernig stóð á því, að þeir höfðu þúazt og meira að segja
sagt sæll og blessaÖur og höfðu þó hvorki sézt né skrifazt á. Ég vissi, að pabbi
þéraði suma menn, sem hann þekkti ekki, og suma heldri menn jafnvel þó að
hann þekkti þá, eins og sýslumanninn, það hafði ég heyrt á manntalsþinginu
um daginn, að þeir þéruðu hvor annan. En þetta hlaut að vera í lagi, úr því
að þeir þúuðu hvor annan, pabbi og Stefán. - Og það var svosem engin speki,