Andvari - 01.01.1975, Blaðsíða 83

andvari
INDÍÁNINN JOHN RAMSAY
81
liefðu blundað til skiptis, drukkið te og etið alla nóttina. En svo var það kannske
eins oft eða oftar á veiðitúrum, að nóttin kom og ekkert var til að bíta og brenna.
Þá mátti ekki berast fyrir, heldur balda áfram og ganga sér til hita og ef til vill
lenda inni í flækju fallinna trjáa og komast ekkert. Fátt mun þó hafa verið verra
en að vera úti á bersvæði í grimmd og grenjandi hríð.
Oft sáum við Ramsay hverfa inn í skóginn með hundalestina sína, byssuna,
öxina, tekönnuna og ýmislegt annað dót á sleðanum. Þá var hann að fara á
veiðar. Þegar hann þurfti að leggja nýjan stíg í gegnum skóginn, þrammaði hann
á þrúgum á undan hundunum, annars hefði hundalestin og sleðinn sokkið í
lausan snjóinn. Svo leið langt eða skammt þangað til hann kom aftur sömu
leiðina með moosedýrsskrokk á sleðanum (sem var flatsleði). Kjötið lagði hann
mn í verzlun Friðjóns Friðrikssonar á Möðruvöllum fyrir 5 c pundið. Friðjón
og Sigtryggur höfðu á vetrum marga menn í skógi að taka út sögunarboli. Hafði
Ramsay þarna allgóðan heimamarkað fyrir allt, sem hann gat skotið af „moose-
dýrum", var það ekkert lítið. Hvítfisk veiddi hann upp um ís og „lagði inn“ í
verzlunina. Auk þess seldi hann landnemunum moosedýrakjöt og hvítfisk, en
mest mun það hafa verið í vöruskiptum, og margan bitann gáf hann þeim.
Hann var allra manna snjallastur að veiða loðdýr og fór oft verzlunartúra með
grávöru til Stonefort (Fower Fort Garry, milli Selkirk og Winnipeg). Þai
bafði Hudson Bay félagið verzlun. Komu Indíánar þangað úr öllum áttum á
hundalestum sínum með grávöru. Einn vetur á þessu tímabili voru þau Ramsay
°g María dóttir hans til húsa á Ósi, næsta bæ fyrir norðan Möðruvelli. Þar voru
þá húsráðendur hjónin Benedikt Kristjánsson og Hólmfríður. Fléldu þau Ramsay
°g María til uppi á lofti. Einu sinni fór móðir mín með mig í heimsókn til
Hólmfríðar. Eitthvað var ég þá að dunda úti við, sá þá Maríu í fyrsta skipti,
þessa óttalegu ófreskju. Hún var á gangi þar úti, þegar ég gáði að henni. Ég
brópaði upp yfir mig af ógn og skelfingu, hélt, að þetta væri Grýla, kona
Skógar-Gríms. Voru óþægir krakkar hræddir á þeim hjónum. Á sumum bæjum
var Skógar-Grímur maður Grýlu nefndur Dúðadurtur. Trúðu krakkar því, að
þetta hyski værj til í skóginum og lifði á því að taka óþæga krakka, svo ekki
var undur, þó mér yrði illt við að sjá Maríu. Móðir mín og Hólmfríður komu
þjótandi út til mín að leiðrétta þennan misskilning minn. Síðar þennan sama
vetur komurn við aftur í heimsókn að Ósi. Þá var Rarnsay ekki heima, hefir
sjálfsagt verið á veiðum, en María var uppi á loftinu. Ramsay hafði nýlega
komið úr ferð frá Stone Fort (Fower Fort Garry) með nýstárlegt hljóðfæri og
gefið Maríu það. Móður mína langaði mjög að heyra hljóðfærið (ég tala nú
ekki um mig), og fór Hólmfríður með okkur upp á loft þeirra erinda. María
6