Andvari - 01.01.1975, Blaðsíða 45

ANDVARI AÐDRAGANDI og upphaf vesturferða af íslandi á nítjándu öld 43
talið Islendingum flest boðlegt, áður en þeir leiddu þá augum. Hins er og skylt
að geta, að flestir virðast fljótlega hafa séð og viðurkennt, að íslendingum
yrði ekki til lengdar uppá aðra kosti boðið en öðrum Evrópuþjóðum.
Þegar hér var komið, hefur Sigtryggi fundizt liann orðinn innflytjendum
af Islandi svo bundinn, að hann settist að meðal þeirra og varði álitlegum hluta
allmikils fjár, sem honum hafði tekizt að draga saman eftir vesturkomuna, til
þess að setja á fót verzlun meðal íslendinga í Kinmount.
I Kinmount áttu íslendingar illa vist og sýnu verri en í Muskoka. Dóu
allmargir íslendingar veturinn í Kinmount, þar á meðal öll börn, sem yngri voru
en tveggja ára. Var um kennt litlu og lélegu viðurværi og óheilnæmu neyzluvatni.
Ekki reyndust Kinmount-íslendingar samt með öllu heillum horfnir. Þegar
svartast var í álinn hjá þeim, kynntust þeir manni, sem átti eftir að koma eftir-
minnilega og ánægjulega við sögu þeirra næsta áfangann og ásamt Sigtryggi
leiða þá til fyrirheitna landsins, ef svo mætti að orði komast. Þetta var roskinn
enskur baptistaprestur, John Taylor að nafni.
I þessum Ontario-nauðum íslendinga skaut upp á meðal þeirra Jóhannesi
Arngrímssyni frá Bægisá, og flutti hann löndum sínum kveðjur fylkisstjórnar-
innar i Halifax og þá orðsendingu með, að íslendingar væru velkomnir til
landa og ýmiss konar fyrirgreiðslu, meðan þeir væru að koma sér fyrir, e'f þeir
vildu setjast að í Nova Scotia.
Svo sem vænta mátti, brugðu nokkrar fjölskyldur við, þegar þeim var fluttur
þessi boðskapur, og héldu þegar í stað eins og leið lá austur að Atlantshafi.
Næstu ár komu þangað fleiri Islendingar, sem flestir fóru eftir auglýsingum
í íslenzkum blöðum, en alls settust um 200 landar að á þessum slóðum. Kölluðu
þeir landið Markland, en svæði það sem þeim var vísað til nefndu þeir ElgsheiSar,
sem er bein þýðing á nafngift þarlendra — Mooseheath.
Ekki verður annað sagt en stjórninni í Nova Scotia hafi farizt vel við þessa
fátæku og lítt veraldarvönu landnema, þegar hún lagði þeim til ýmislegan
styrk í byggingum, verkfærum, búfénaði og reiðufé. Ekki þótti þó sízt til þess
koma, er hún lét endurgjaldslaust í té skólahús og kennara. Kom slíkt sér
óneitanlega vel fyrir innflytjendabörnin, sem þannig lærðu mál landsmanna
fyrr og betur en ella. Öllu verra var, að landið sem íslendingum var ætlað til
húsetu og ræktunar reyndist sérlega örðugt ávinnsla og ófrjótt, þótt það væri í
næsta nágrenni við hin fegurstu kostalönd. Gáfust íslenzku landnemarnir því
fljótlega upp þarna, og reyndist stjórnin í Halifax þeim þá enn vel, bar t. d. ekki
við að reyna að hindra brottför þeirra og kallaði ekki eftir greiðslu á lánum.
Viðurkenndi hún þannig í verki að hafa orðið það á að tæla þetta ókunna og