Andvari - 01.01.1975, Blaðsíða 121

andvari
ENDURMINNING FRÁ SUMRINU 1917
119
sem bar á góma milli þeirra heim í gegnum Hólana. Þeir skröfuðu um, hvernig
sprettan væri á túnunum það sem til sást meÖfram brautinni sunnan dalinn og
uppi í Sveitinni og hvernig afréttin væri gróin og heiÖalöndin, sem Stefán hafði
ferðazt um undanfarna daga.
Við erum komnir heim. Hestum gestanna er tyllt í varpa, og faðir minn
segir, að það liggi ekki á að sleppa Brúnku. Fólkið bíður úti á hlaði og heilsar
gestum. Það er dulin eftirvænting í svip móður minnar og systkina að sjá skáldið.
Gestum er boðið í stofu, og þar er matur á borðum, en mamma sendir mig inn
í stóarhús að borða hræruspóninn minn, því að búið er að borða kveldmat. Eg
fer fram aftur, gestur er kominn, Þorkell Jóhannesson frændi minn frá Syðra-
fjalli. Honum var vel heilsað af Stefáni, er liann vissi, að hann var systur-
sonur Hólmfríðar konu séra Rögnvalds Péturssonar vinar hans, er var einn
af útgefendunum að Andvökum. - Margt berst í tal í stofunni, spurzt fyrir um
atburði og sögur sagðar, grennslazt um fólk og stökur hafðar yfir. Þeir Ketill
bróðir og Þorkell taka þátt í umræðunum, og Þórólfur heldur hlut sínum.
Þar kemur talinu, að faðir minn gerir uppskátt (og þótti mér tími til kominn),
að hann hafi ort kvæði, er hann vilji flytja Stefáni. Segist hann eiginlega
þurfa að biðja Stefán afsökunar á því, að hann hafi tekið eitt kvæða hans,
Vögguvísur, og lagt út af því og notað hátt þess við sitt kvæði. Fessar
Vögguvísur hafi orðið hálfgildings húsgangur á sínu heimili. Flutti hann
síðan kvæðið, og er þetta upphafserindi:
„Óravegu lciðs og lagar
lýstu bjartir júnídagar
honum, sem í liróðri glöggvast
hefir skýrt frá þeim.
Þeim, sem aftur allra snöggvast
er nú kominn heim.“
Enn er spjallað, þótt komin sé hánótt. Stefáni var boöið að hvílast, en
hann þá það ekki, taldi sig ekki þurfa þess. Hann væri svefnléttur og samveru-
stundir líkar þessari yrði fremur að draga á langinn og treina sér en að eyöa þeim
í svefn. Eitthvað á þessa leið fórust honum orð. Hæglátt og smáglettið spjall
gestsins við frændbræður Þorkel og Ketil, föður minn og Þórólf hafði fært mig
nær honum. Rætt var um framhald ferÖar hans. Á Húsavík átti að vera samkoma
fæsta dag. Svo ætlaði hann að sjálfsögðu að hitta skáldið á Sandi, þó kannski
yrði hann á Húsavík, „og ekki ætla ég að fara svo hér um sveitina, að ég hitti