Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 16
hann tók á móti stiftamtinannsembættinu, að neyta
allra krapta sinna til þess að leiða liið langþvælda
og margflækta stjórnarbótarmál íslands til heppi-
legra lykta, og hann héflr sjálfsagt treyst því, að
auk þess sem hann hefði eins einlægan og einbeitt-
an vilja í þessu efni eins og nokkur annar, þá væri
liann nokkrum þeim hæfilegleikum búinn, sem gjörðu
hann mörgum öðrum betur til verksins fallinn og
gæfu von ura góðan árangur. Iionum hefir eðlilega
runnið hér blóðið til skyldunnar, og það því verið
honum ánægjuleg tilhugsun, ef honum mætti auðn-
ast að eiga verulegan hlut að því, að vér íslending-
ar, landar hans að íöðurkyni, mættum loks verða
aðnjótandi eptiræslctra bóta á stjórnarhögum vorum,
sem vér höfðum allt til þess árangurslaust beðið
eptir og þannig eigi notið þess jafnréttis í þessu efni
við samþegna vora Dani, sem verið hafði tilætlun
konungsins, þá er hann afsalaði sér einveldinu.
Það erog óhætt að fullyrða, að íslendingar
liugðu hið bezta til hins nýja stiftamtmanns og tóku
á móti honum með hinum beztu eptirvæntingum.
Þá er hann kom til íslands, stóð alþingi yfir, og
fám dögum síðar gengu alþingismenn fyrir hann,
með forseta sinn Jón riddara Sigurðsson í broddi
í'ylkingar, til þess að færa honum kveðju, bjóða
liann velkominn og láta 1 Jjósi von sína um það, að.
hann mundi verða Islandi góður höfðingi, reynast.
því sannur íslendingur í líkingu við götuga og góð-
í’ræga forfeður sina. Hilmar Finsen svaraði þessu
ávarpi þýðlega, og mælti á islenzku. Lýsti liann
yfir því einlæga áformi sínu að vinna íslandi allt
það gagn, er hann mætti, kallaði sig íslending og
tók undir þau orð ávarpsins, að hann vildi jafnan
minnast þess, að hann væri af íslenzku bergi brot-