Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 141

111
vöktu þegar megnustu óánægju hjá öllum þorra
landsmanna; þóttu launin hvorki standaíréttu hlut-
falli við efnabag þjóðarinnar né við erfiðleik eða
annir embættismanna. Einkum voru það hinir æðri
embættismenn, sem þóttu allt-ofhátt iaunaðir. Þessi
launalög leiddu talsvert ilit af sér, þau komu inn
hjá alþýðu ómakle'gum kala til embættismannastétt-
arinnar í Reykjavík, »hinir hálaunuðu« var næstutn
óvirðingarnafn hjá alþýðu, blaðamennirnir töluðu uiu,
embættislauna- og háíaunadyngjur o. s. frv. Vitan-
lega var embættismönnunum lítt sök á því gefandi,
hvernig löggjafarvaldið ákvað laun þeirra, og sízt
var þeim láanda, þótt þeir létu sér vel lika hin
háu laun. En á hinn bóginn má fullyrða, að þessi
launalög hafi hvorki gjört embættismannastéttina
duglegri né þjóðræknari en hún var, og víst er um,
það, að þau juku fremur en minnkuðu launabóta-
og bitlingasótt hjá embættismönnum. Þingið sá sig
fljótt um liönd 1 þessu rnáli, og tók hvcrt þingið.
eptir annað launalög þessi til meðferðar, og voru
sparnaðarnefndir skipaðar, en lítið vannst á, með því
að stundum var þá farið lengra en góðu liófi gengdi
í því að lækka launin, en ekki hætti þingið við.
þetta mál, fyr en breyting fékkst á launalögunum1.
Læknaskipunarmálið tók stjórnin einnig að sér á,
fyrsta löggjafarþinginu, og er það sjálfsagt þarfasta
rjettarbótin, sem frá henni hefur komið. Fyrir hið .
annað löggjafarþing lagði stjórnin enn fremur frum-
varp til laga um laun sýslumanna og bæjarfógeta,
sem þá var og ráðið til lykta. Þessi þrjú launamál
eru þýðingarmest þeirra mála, er stjórnin liefur átt ,
1) Lög 9. desbr. 1889 um breyting á lögum 15. október -
um laun íslenzkra embættismanna. —