Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 60

80
er fremur stutt jökulganga til Esjufjalla, það erm
allmikil fjöll upp úr jöklinum; til eru sagnir um það-
að fé hafi átt að ganga sjálfala í Esjufjöllum. Fyrir
vestan Esjufjöll er jökuldæld milli þeirra og Máfa-
byggða ; þessi tvö fjöll eru líklega á hinni eiginlegu
rönd hálendisins, er jöklarnir hafa fallið niður af.
Aðalrennsli Breiðamerkurjökuls gengur niður af há-
jöklinum milli Máfabyggða og Esjufjalla, en þó sam-
einast jökullinn fyrir austan Esjufjöll honum llka,
og mætast ísstraumarnir fram af fjöllunum, enda
gengur aurrák mikil frá miðjum Esjufjöllum niður
Breiðamerkurjökul niður úr. Veðurá fióir nú um
eyðisanda niður af Felli og eru þeir hennar eigin.
gjör, útvegaði 3 fríska og duglega œenn og lagði sjálfur til
þann 4., vinnumann minn, til að ganga á jökulinn. Lögðu
þeir á stað fjórir saman frá Felli vestasta bæ í sókninni
þann 8. októbermánaðar og gengu þar inn af Breiðamerkur-
jökli sunnan undir Veðurárdalsfjöllum, því þeir héldu jökul-
veginn þar beztan, héldu svo áfram uns l'yrir þeim varð
norður i jöklinum eitt dalsmynni á yfrið stórum dal, sem lá
til austur-landnorðurs, eptir meiningu minni rétt á móti
Kálfafellsdal, hvers innsti endi og við jökulinn stefnir til
vestur útnorðurs, dal þenna segja þeir langan og breiðan
með skriðum og klettabeltum til beggja hliða og mosabrekk-
um hér og hvar, grasbrekku sáu þeir og stóra og langa,
að þeim virtist fyrir stafni dalsins. Frá norðurhlið dalsins
svo langt þeir sáu, gengu hálsar og hnúkar, sem þeir héldu,
vist að nokkru lej'ti grasivaxna. En þar dagur var stuttur
gátu þeir eigi grannskoðað þetta og komust því ekki lengra
en i dalsmynnið ; líka var skoðun þessi ekki hin áreiðanleg-
asta, þar snjógráð lítið var fallið; en jökulflosja lá eptir endi-
löngum botni dalsins, sem fallin var um munna hans að
sunnan. Þeir hurfu því næst til baka og komu um kvöldið
aptur í björtu að Felli«. Skoðun síra Þorsteins um samband
milli þessa dals og Kálfafellsdals er þó ólíkleg eða að minnsta
kosti ósönnuð.