Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 153
123
góðar lyktir, að hún fyrir sitt leyti teldi því ekki
urabóta vant. En fjrrir því var að óreyndu engin
ástæða til að ætla, að hið löggefandi alþingi Islend-
inga gæti ekki á sínum tíma koraið fram þeim breyt-
ingum og umbótum, er það taldi nauðsynlegar, og
þar sem stjórnarskrá þessi var að mörgu ieyti vald-
boðin upp á íslendinga, og ósamkvæm óskum þeirra,
þá var enn líklegra, að þeim þætti þörf á að breyta
henni. En konungleg auglýsing til Islendinga 2. nóv.
1885 ber það ljóslega með sér, að þetta var ekki
tilætlun stjórnarinnar. Þar er það ein aðalástæða
gegn væntanlegri synjun hinnar endurskoðuðu stjórn-
arskrár, að með stjórnarskrá 5. jan. 1874 sé stjórn-
arsMpunarmál Islands að fullu og öllu til lijlda leitt.
Það er með öðrum orðum ekki til neins fyrir lög-
gjafarþing íslendinga að láta sjer detta í hug auk
heldur samþykkja neinar breytingar á stjórnarskránni
5. jan. 1874. Það skiptir engu, hve óánægðir Islend-
ingar eru með þessi stjórnarlög, það skiptir engu,
hversu óhentug þau réynast. Þau eru sá lagabók-
stafur, sem óbreyttur á að standa um aldur og æfi,
hvað sem alþingi Islendinga segir. Það liggur við,
að eptir þessari kenningu sé stjórnarskráin 5. jan.
1874 ólík öllum öðrum mannaverkum í þvi, að lnin
ekki geti staðið til bóta. Úr því að stjórnin gat
verið kunn að því, að koraa fram með þessa ástæðu
gegn endurskoðuninni 1885, þá var óþarfi fyrir hana
að gæða íslendingum á íieiri synjunarástæðum, þessi
eina tók svo rækilega af skarið gegn allri endur-
skoðun. — En nú vill svo óhcppilega til með þessa
makalausu synjunarástæðu stjórnarinnar, að liún
kemur í algjörðan bága við stjórnarskrána sjálfa;
■61. grein hennar hljóðar þannig:
»Uppástungur, hvort heldur eru til breytinga