Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 180
150
ari hendur en utanríkismenn gagnvart fiskiveiðalög-
unum, Jeg hefi heyrt þá skoðun, að erfitt mundi
verða, að fá háseta á þilskip, ef þau fjölguðu mjög,
en jeg álít, að þar sje engin hætta á ferðum, svo
framarlega sem fiskurinn ekki bregzt, því þá er ávallt
ábótavon að þilskipaveiðunum. Við það að þilskip,
sem borga sig, fjölga, eykst atvinna og velmegun í
landinu, en fólkinu fjölgar ávallt, í hverju landi,
þegar velmegun þess vex.
Þegar Norðmenn fóru að fiska síldina hjer við
land, opnuðust augu manna fyrir því, hvilík fjeþúfa
síldarveiðarnar geta verið. Eyfirðingar og Austfirð-
ingar tóku að leggja nokkra stund á þær, en Vest-
firðingar og Sunnlendingar liafa enn ekki komizt
lengra, en að veiða lítið eitt til beitu. Að vísu var
stofnað fjelag í Reykjavík árið 18 . . til að rekasíld-
arveiðar, í stærri stíl, en það var ekki langlíft. Ekki
er heldur útiit fyrir það að íslendingum sje það
ljóst, að síld er einnig ágæt fæða fyrir menn. Arið
1883 kom út í Tímariti Bókmenntafjelagsins IV. rit-
gjörð um síld og sildarveiðar eptir Arna landfógeta
Thorsteinson, sem allir þeir ættu að lesa, er áhuga
liafa á fískiveiðuín vorum, sjerstaklega sildarveiða-
menn. Þar er eigi að eins lýst síldinni og háttum
hennar og sildarveiðunum, heldur einnig hvernig
verka eigi síld og kópsíld, svo þær verði góð verzlunar-
vara og til matar.
í vetur var send söltuð kópsild (Brisling) frá
Noregi hingað til Reykjavíkur, til beitu. Aflaðist
ailvel á hana. Jafnframt voru send net til að veiða
síld þessa í, og er vonandi, að reynt verði að veiða
hana hjer, þar sem bezt liggur við, ef hún gefst vel
sem bcita, og af henni verði svo miðlað til þeirra,
er kynnu að þarfnast hennar. Annars ættum vjer