Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 183
153
Hjer eru þeir að eins veiddir lítið eitt til matar í
kaupstöðum og kringum þá; alþýða sinnir þeim lítið
og er það leitt, því opt má fá kola, þegar ekki er
annan flsk að fá. Ef farið verður að gjöra nokkuð
að því, að nota ís til þess að geyma fisk o. fl. i, þá
væri óskandi, að menn íhuguðu, hvort það mundi
geta borgað sig, að flytja kola i is til útlanda. En
hvernig sem öllu liður, mætti gjöra sjer meiri mat
úr kolunum en enn er.
Ekki dettur heldur almenningi í hug; að nota
álinn til matar, þar sem hann er að fá hjer, nema
lítið eitt í kaupstöðum. Áll er þó álitinn herramanns-
matur um alla Evrópu. Það væri óskandi, að al-
þýða legði niður þann óþokka og jafnvel hjátrú, er
hún hefur á álnum. Að álaveiði geti gefið töluvert
af sjer, má sjá af því, að 1892 var álaaflinn í Dan-
mörku metinn á 800,000 kr., ef jeg man rjett. En
vitaskuld er ísland ekki annað eins álaland og Dan-
mörk, sem er sjerlega vel fallin til þeirrar veiði.
Hjer er því miður ekki rúm til, að fara lengra út í
þá sálma.
Jeg hefi nú reynt að gefa stutt yfirlit yfir á-
stand fiskiveiða vorra, eins og það er, og mun eng-
um blandast hugur um, að hjer er ýmsu ábótavant.
Margir munu segja, að ekki sje auðið að gjöra raargt,
eða mikið, þar sem landið er svo fátækt að fje, er
leggja mætti í sölurnar, til þess að ná í björgiua.
Og satt er það, að vjer erum ærið fátækir, Tslend-
ingar, en oss vantar eigi síður framtakssemi, og um-
fram allt þol og þrautseigju.
Áður en jeg lýk máli mlnu, vil jeg minnast á