Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 26
XXIV
skyldurækni og dugnað, ljúfmennsku, lipurð og lirein-
skilni, staðfestu og stillingu, og sterkan áhuga og
einlægan vilja til að vinna Islandi sem mest gagn.
Mun hans jafnan verða minnzt á landi hér sem
sannarlegs heiðursmanns og ágætismanns. — Við
komu konungs hingað á þjóðhátíðinni 1874 var öll
framkoma hans og frammistaða bæði honum sjálfum
og landinu til sóma, því honum var það geflð að
koma hötðinglega og lipurlega fram. Hið sama er
að segja um forgöngu hans og framkomu við jarðar-
för Jóns Sigurðssonar 1880, þar sem hann lét sér
einkar-umhugað um, að sorgarathöfnin yrði á allan.
hátt svo hátíðleg og vegleg af hendi þjóðar og stjórn-
ar, sem kostur var á og samboðið minningu hins-
látna ágætismanns, sem hann vissulega kunni að
meta og bar einlæga virðingu fyrir, engu síður en
hver annar, þótt vegir þeirra af eðlilegum ástæðum.
gætu ekki ávallt farið saman i stjórnmálastörfun-
um.
Yfirpresídentsembættinu gegndi Finsen nokkuð’
á annað ár, en var 28. Ág. 1884 kallaður af kon-
ungi til að taka við ráðherratign í ráðaneyti Estrups;.
tókst hann á hendur að veita forstöðu innanríkis-
málunum, en þeim starfa hafði gegnt næstur á und-
an honum greifi V. R. E. Skeel. Var þessi ráðherra-
staða ærið vandasömog ervið, eigi sízt vegna hinnar
hörðu streitu á milli fólksþings og stjórnar, sem þá
stóð á í Danmörku. Finsen gekk og að því vakandi,
að hann tækist mikinn vanda á hendur með ráð-
lierrastöðunni, en hann þóttist eigi mega skorast
undan, að verða við kvaðningu konungs, og taldi
sér skylt að leggja fram krapta sína og vinna landi
sínu það gagn, er hann mætti orka, án tillits til
þess, sem honum sjálfum væri hægast og Ijúfast.