Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 132
102
ur árum til að hugsa sig um staðfesting sumra laga,
og stundum hafa liðið svo tvö ár og þingið verið
komið saman aptur, þegar sá boðskapur hefur orðið
heyrum kunnur, að þessum eða hinum lögum frá
síðasta þingi hafi verið synjað allrahæstu staðfest-
ingar. Þetta má lesa í Stjórnartíðindunum. Það
verður því e.kki sagt, að neinn sérlegur hraði sé
hafður á með afgreiðslu mála vorra i Kaupmanna-
höfn, allt virðist fremur benda á, að ráðherrann hafi
hana í hjáverkum. Það er sök sér með þau lög,
sem á endanum eru staðfest; en hitt er óþolaDdi,
og sýnir, hversu lítils stjórnin virðir þingið, er hún
ekki birtir synjunarástæður sínar fyr en svo seint,
að alþingismenn eiga þess engan kost, að kynna sér
þær áður en þeir fara til næsta þings, auk heldur
að þeir geti borið þær undir kjósendur sína á þing-
málafundum og ráðgast þar um, hvað gjöra skuli
við málið á næsra þingi.
I 10. gr. stjórnarskrárinnar er svo fyrir
mælt, að samþykkis konungs þurfi til þess, að nokk-
ur ályktun alþingis geti fengið iagagildi. Auðvitað
neytir konungur synjunarvaldsins einungis sam-
kvæmt tillögum stjórnarinnar, hann er áb.yrgðar-
laus, en þar sem þingræði er viðurkennt ber stjórn-
in ábyrgð gjörða sinna gagnvart þinginu, og í þing-
frjálsum löndum þykir það sjálfsagt, að sú stjórn,
som í þjóðmálum greinir á við þingið leggi niður
völd sín, því að þingið er sá hluti löggjafarvaldsins
sem aðallega á að ráða í löggjöfinni. Þessa megin-
setning allrar frjálsrar stjórnarskipunar hefur danska
stjórnin fótum troðið í löggjöf vorri. Eins og áður
er á vikið, hefur hún ráðið konungi til að synja stað-
festingar hartnær sjötta parti af öllum lögum al-
þingis síðan það fjekk löggjafarvald; munu þess engin