Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 47
17
um, en hinar sveitirnar hafa orðið aptur úr. Horn-
firðingum hefir opt verið brugðið um það, að þeir
væru álfalegir i framgöngu og kynnu ekki manna-
siði; munu kveðlingar síra Stefáns Olafssonar helzt
hafa komið því orði á. Skoðun þessi er á engum
rökum byggð að því er snertir Nesjamenn; það er
alkunnugt öllum þeim, sem ferðast hafa um landið,
að bændur í mörgum sveitum á Norðurlandi og
Austurlandi eru meiri snyrtímenn í framgöngu en
Sunnlendingar, og er sniðið á bændum í Nesjum
svipaðast því, sem er í Norðurlandi, Iiéraði og víðar
eystra; í sveitunum milli Hornaíjarðarfijóts og Jök-
ulsár er þrifnaði hjá þorra alþýðu ábótavant, og ekki
er þar laust við hjátrú sumstaðar, þó eru hér sem
annarsstaðar heiðarlegar undantekningar. Búnaðar-
bætur ýmsar hafa sakir fjarlægðarinnar sumarhverj-
ar komið seinna á Austurland en annarsstaðar1; fjár-
rækt er víða í mjög góðu lagi, en f jarðabótum eru
menn alstaðar á Austurlandi mjög skammt komnir.
Fyrstu nóttina, sem og var í Nesjum, gisti jeg
hjá Þorleifi hreppstjóra Jónssyni á Hólum og næsta
dag skoðaði jeg mig um í Nesjunum og var Þor-
leifur með okkur og Eymundur bóndi Jónsson í
Dilksnesi. Þar sem klappir standa upp úr jarðvegi
1) Ljábönd hafa þó líklega ekki verið brúkuð seinna á
Austurlandi en annarsstaðar; sira Magnús Jónsson, er var
prestur í Öræfum 1844—52, kom þangað fyrstur með orf-
hólka, og Jón bóndi Þorleifsson á "Ulfsstöðum í Loðmundar-
íirði sagði mór, að til 1840 hefði alstaðar verið höfð ljábönd
í Seyðisíirði og þar í grend; hann átti þá heima á Brimnesi.
Eptir því sem dócent Eiríkur Briem heflr sagt mór, mun síra
Þórður Árnason, hálfbróðir Jóns bókavarðar Árnasonar, fyrst
hafa fundið upp að smiða orfhólka og notað þá á Skarði á
Landi rótt fyrir 1830.
2