Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 62

32
ókyrrleiki mikill i jöklinum, svo fremsti tangi hans
gekk í júní og júlí nærri fram undir malarkamb,
er sagt að jökullinn hafi þá ýtt svo fast á auröld-
urnar, að þær ultu fram yfir sig eins og snjóflóð1;
þá gekk rönd jökulsins alveg fram á öldur þær, er
hlífðu Fellsengjum, Jökulsá samlagaði sig Veðurá,
og í byrjun júlimánaðar fóru þær gegnum dæld
fyrir ofan bæinn og flæddu yfir allar engjarnar og
huldu þær grjóti og aur, og loks tók af bæinn
sjálfan; þar er nú ekkert eptir nema aur og sandur
allt graslendi farið, en enn þá sést þó til bæjar-
rústanna; ekki tók bæinn af allt i einu, húsin voru
rifin og allt fémætt flutt á burt. Það er í frásögur
fært, að kálfur einn er átti heima á Felli synti yfir
kvíslirnar daglega og á básinn sinn, var þó búið
að rifa þak af fjósinu, og það var hálf-fullt af vatni;
loks varð að skera kálfinn, því hann mundi annars
hafa drepizt á þessum svaðilförum; þegar vötnin
voru orðin meiri, þá fór vatnið undir grassvörðinn
á túninu og sneri honum öllum við, og bar svo aur
á túnið og bæinn2.
Hinn 31. júlí fórum við frá Reynivöllum áleiðis
til Öræfa og fylgdi Eyjólfur hreppstjóri Runólfsson3,
okkur; hann er allra manna kunnugastur í þessum
héruðum. Kippkorn fyrir neðan bæinn fórum við
yfir Fellsá, liún kemur undan jökultanga, sem geng-
ur fram á brúnina í botni dalsins austan við Fells-
1) Sbr. Noröanfari IX. 1870, bls. 14.
2) Það eru munnmæli, að Pell haíi tekið af sökum þess,
að galdramaður einn fókk hrakið þaðan drauga, er lengi
höfðu haldizt þar við.
3) Sá hinn sami sem nefndur er í Andvara XIX. 1894,
bls. 158.