Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 110
80
nóttina. Beint á móti tjaldstaðnum blasir Snæfell
við hátt og tignarlegt, og bæði fyrir utan og innan
það standa hnúkar í röðum eins og þjónar er biða
bendingar húsbóndans. Milli Múlaheiðarinnar og
Snæfellshnúkanna er marflöt slétta upp að jökli og
um hana kvíslast óteljandi jökulkvíslar, er sundrast
og safnast innan um grasivaxnar eyrar og hólma;
svæði þetta kalla menn Eyjabakka og renna þar
saman hinar efstu kvíslar Jökulsár í Fljótsdal.
Milli Þjótahnúkaog Múlaheiðar gengur breiður skrið-
jökull (Eyjabakka-jökull) niður á hálendið, og undan
rönd hans koma allir þeir jökullækir, er kvíslast
um þetta breiða sléttlendi; út undan rönd skriðjök-
ulsins gengur vestarlega um miðjuna dálítið fell,
sem heitir Eyjafell, það deilir vötnum, svo að kvísl-
arnar koma undan jöklinum í tveimur aðal-kerfum,
austurkvíslarnar eru vatnsmeiri en hinar vestri-
Graslendið á eyrunum milli kvíslanna er mjög víð-
lent og ákaflega loðið eins og beztí byggð, en galli
er á gjöf Njarðar: bleyturnar á eyrunum eru svo
miklar, að þar kemst víðast enginn yfir nema fugl-
inn fljúgandi, alstaðar eru ófær kviksyndi og menn
hafa jafnvel séð hreindýr hverfa í ysjuna og eru
þau þó allvel fær á blautum jarðvegi. Ilestarnir
okkar höfðu nóg að bíta á útjöðrunum við yztu
kvíslarnar, en út á eyrarnar þorðu þeir ekki að
fara, enda svignaði jarðvegur fljótt undir þeim,'þó
þeir stæðu þar sem bezt var.
Næsta dag (18. ágúst) fluttum við okkur yfir
undir Þjófahnúka, en urðum að fara alveg upþ að
jökli, því ekki er hægf neinstaðar að komast yfir
árnar nema þar sakir bleytu. Fyrst fórum við yfir
Bergkvísl, hún er lítil en ströng, og svo inn með
utan í brekkunum, því hvergi var fært á eyrunum