Andvari - 01.01.1895, Blaðsíða 161

131
þennan hugsunarhátt, enda virðist ýmislegt benda á
að hann sé fremur að dafna hjá oss, að minnsta
kosti hefur oss litt aukist pólitiskur þroski þessi sið-
ustu árin.1 Á einveldistímunum var bændum á ís-
landi send exi innan í þingboðinu; þessi siður er nú
lagður niður, en enn þá hangir Damókies-sverð á-
1) Yér teljum það pólitiskt þroskaleysi, er blaðamenn vor-
ir, sem vitanlega eru endurskoðun stjórnarskrárinnar blynnt-
ir, slá því fram, að aukaþingin svari ekki kostnaði, þar sem
öllum má þó vera full-ljóst, að endurskoðuninni getur ekki
orðið framgengt á annan hátt. Annaðlivort er fyrir oss að
hætta ölium tilraunum að fá breyting á stjórnarskránni eða
vér verðum að leggja á oss þann kostnað, sem af þeim leið-
ir, því að það teljum vér hinn mesta barnaskap, að ímynda
sér að danska stjórnin muni nokkurn tíma að fyrra bragði
bjóða oss stjórnarbót, ef oss sjálfum ekki þykir meira irm
vert að fá hana, en svo, að vér tímum ekki að verja nokkr-
um þúsundum króna til aukaþinga við og við.
Sama er að segja um það, er kjósendur hlaupa upp til
handa og fóta til að kæra alþingi fyrir stjórninni, og biðja
hana allra undirgefnast um að láta synja lögum þess stað-
festingar, er þeim ekki líkar, í stað þess að snúa sér til
þingsins og fá það til að breyta þeim lögum, sem reynslan
sýnir að þörf er á að breyta. Það er hægur vandi og bæði
alþingi og kjósendum samboðnara, en að skríöa að fótum
dönsku stjórnarinnar með kærur yfir sínum eigin fulltrúum;
ber slíkt vott um mjög óþroskaðan og lítilsigldan hugsunar-
hátt, og gefur stjórninni undir fótinn að lieyta óspart synj-
unarvaldsins, þar sem íslendingar sjálfir treysta henni betur
en fulltrúum sínum, og þetta er þó sú stjórn sem menn í
öðru oröinu þykjast vilja losast við. A 17. og 18. öld var
það alltítt, að ýmsir stórbokkar hér á landi skutu málum
sínum undan atkvæöi alþingis til konungs eða hæstaréttar,
og drógu þannigvald hins forna alþingis til Danmerkur, en
ólíklegt er að íslendingar í lok nítjándu aldar vilji aptur
taka upp þann sið. Alþingi verður ekki sýnd meiri óvirðing
en með þessari aðferð, — en stjórninni er hún auðvitað ekki
ógeðfelld.
9*